از نظر آموزه های وحیانی قرآن، نامه اعمال یا به تعبیر قرآنی کتاب اعمال، یک کتاب و نوشته درونی است که از درون هر شخصی بیرون انداخته می شود و به شکل «منشور» نشر می یابد؛ خدا می فرماید: وَکُلَّ إِنْسَانٍ أَلْزَمْنَاهُ طَائِرَهُ فِی عُنُقِهِ وَنُخْرِجُ لَهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ کِتَابًا یَلْقَاهُ مَنْشُورًا ؛ اقْرَأْ کِتَابَکَ کَفَى بِنَفْسِکَ الْیَوْمَ عَلَیْکَ حَسِیبًا؛ و کارنامه و سرنوشت هر انسانى را به گردن او بسته‏ ایم؛ و روز قیامت بیرون مى ‏آوریم براى او نامه‏ اى ملاقات می کند و مى ‏بیند که آن را گشاده و نشر کرده ایم. نامه‏ ات را بخوان! کافى است که امروز خودت حسابرس خود باشى.(اسراء، آیات 13 و 14)

علت این که انسان با نامه اعمالی که از درونش استخراج شده و بر گردنش آویخته ملاقات می کند، این است که هر کسی با اعمالش را با خود به قیامت می برد و این گونه نیست که چیزی از بیرون با او همراه شود و به عنوان نامه اعمال در دستش قرار گیرد؛ زیرا خدا می فرماید: مَنْ جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ...؛ هر کسی حسنه ای را با خود بیاورد، پس برایش چنین و چنان است(انعام، آیه 160؛ نمل، آیه 89؛ قصص، آیه 84)؛ یا می فرماید: مَن جَاءَ بِالسَّیِّئَةِ فَلَهُ ...؛ هر کسی زشتی و سیئه ای بیاورد پس چنان و چنان است.(قصص، آیه 84؛ نمل، آیه 160)

پس هر کسی با نامه اعمالی که جزو شخصیت و شاکله وجودی اوست در قیامت وارد می شود و نامه از درون انسان بیرون آورده و بر خودش عرضه می شود و از خودش می خواهند تا درباره اعمالش قضاوت کند و به محاسبه بپردازد و ارزش گذاری کند. خود شخص وقتی اعمالش را بر معیار الهی «حق» توزین می کند در می یابد در کدام طرف قرار می گیرد: بهشت یا دوزخ.