از نظر آموزه های وحیانی قرآن، همه موجودات بر اساس عدالت الهی از رزق خویش بهره مند بوده و محروم نیستند؛ زیرا خدا می فرماید: وَمَا مِنْ دَابَّةٍ فِی الْأَرْضِ إِلَّا عَلَى اللَّهِ رِزْقُهَا وَیَعْلَمُ مُسْتَقَرَّهَا وَمُسْتَوْدَعَهَا کُلٌّ فِی کِتَابٍ مُبِینٍ ؛ و هیچ جنبنده‏ اى در زمین نیست، مگر اینکه روزی و رزقش بر عهده خداست، و او قرارگاه و ودیعه گاهش را مى‏ داند. همه اینها در کتابى روشن ثبت است.(هود، آیه 6)

البته در زمین موجوداتی از گیاهان و مانند آنها، بلکه حتی جبندگان هستند که نمی توانند حرکت کنند و رزق خویش را به دست آورند، و  خدا حتی فکر روزی آنان را نیز کرده و برایشان حمل می کند تا به آنان برسد: وَکَأَیِّنْ مِنْ دَابَّةٍ لَا تَحْمِلُ رِزْقَهَا اللَّهُ یَرْزُقُهَا وَإِیَّاکُمْ وَهُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ؛ و چه بسیار جنبدگانی که نمى‏ توانند، متحمل روزى خود شوند، خداست که آنها و شما را روزى مى‏ دهد، و اوست‏ شنواى دانا. (عنکبوت، آیه 60)

با این همه برخی از موجودات از جمله انسانها به رزق و روزی خویش نمی رسند. این عدم رسیدن روزی و رزق به آنان به سبب ظلم انسان ها است؛ زیرا اگر انسان ها «قیام بالقسط» می کردند(حدید، آیه 25)، و مومنان «قوامین بالقسط شهداء لله» بودند(نساء، آیه 135؛ مائده، آیه 8) دیگر این وضعیت وجود نداشت؛ زیرا در این صورت هر کسی سهم و قسط خویش از روزی را دریافت می کرد، اما ظالمین و قاسطین به جای آن که عادل و مقسط باشند، قسط این افراد را می خورند و آنان را به فقر اقتصادی مبتلا می کنند؛ از همین روست که احنف بن قیس در برابر مغالطه معاویه که فقر را جبر و اراده و مشیت خدا معرفی کرده می ایستد و می فرماید که برای همه خدا رزقی قرار داده و برابر با نیاز آنان نیازهایشان را برآورده کرده است؛ اما تو ظالمانه آن را از مردمان گرفتی و در خزینه ات قراردادی و مردم را فقیر کردی.(متشابه القرآن، ج 2، ص 123)

امیرالمومنین امام علی(ع) می فرماید: ما رأیت نعمة موفورة الّا و فی جانبها حقّ مضیّع؛ نعمت فراوانی ندیدم، مگر این‌که در کنارش حقی ضایع شده باشد.(شمس الدین، محمد مهدی، دراسات فی نهج البلاغه، ص 40)