خدا انسان را با سرمایه های آفریده که او را برای انجام ماموریت و مسئولیت آماده می کند. مهم ترین سرمایه های هر انسانی سرمایه های معرفتی و انگیزشی است.

خدا سرمایه های معرفتی و شناختی را به گونه ای قرار داده که قوت تشخیص حق و باطل و خیر و شر و مانند آنها را داشته باشد و به سمت و سویی که حکمت آفرینش اقتضا می کند یعنی خلافت الهی حرکت کند. به این معنا که خدا در نرم افزار وجودی هر موجودی از جمله انسان هدایت باطنی و فطری قرار داده و او را به سمت هدف رهنمون می کند.(طه، آیه 50) قوه الهی در نفس انسان که از آن به قلب یاد می شود، به انسان این امکان را می دهد تا تفقه و تعقل و تذکر و تدبر داشته باشد. این گونه است که فطرت الهی در ذات انسان از نظر شناختی به مدد انسان می آید و او را یاری می رساند؛ چنان که خدا می فرماید: فَأَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفاً فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْهَا؛ حقیقت وجودی خود را به سمت دین حنیف بگیر و در این سمت قیام کن و بیایست! همان جهتی که فطرت الهی است و خدا مردمان را بر اساس آفریده است.(روم، آیه 30)

سرمایه انگیزشی انسان نیز نیز از سوی خدا به الهام فراهم است؛ چنان که خدا به صراحت می فرماید: وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا  فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا؛ سوگند به نفس و هر آن چه آن را در حالت استوا قرار می دهد. پس خدا به آن نفس فجور و تقوایش را الهام کرد.(شمس، آیات 7 و 8)

بنابراین، انسان از نظر علمی و عملی با سرمایه های فطری و ذاتی خلق و آفریده شده است و اگر آن را دفن و دسیسه نکند و تغییر ندهد(شمس، آیه 10)، هم چنان او را هدایت کرده و به سوی هدف رهنمون می سازد. به این معنا که هر انسانی به طور ذاتی و فطری دارای نرم افزار شناختی و انگیزشی است که توانایی شناخت حق را به او می دهد و در مقام عمل نیز او را به سوی آن حق رهنمون می کند.(شمس، آیه 9)