و اینک! این  انسان است که در خاک تفتیده کربلا به  سم ستوران لگد مال می شود؛ و حق در بیابان به دست بابلیان پایمال می گردد. این ثارالله است که در میان العطش به دم تیغ خورشید می رود. و ابلیس

سرشار از تکبر، بندگان خدا را به سوی دوزخ رهنمون می گردد.  شگفت که امروز دوزخیان ، خاک غریب کربلا را در میان آب فرات به آتش می کشند. و خدا بر این همه غربت و جهالت انسان تاسف می خورد.حوا از برهنگی انسان شرم می کند و برگ انجیر می طلبد تا عورت انسان را بپوشاند و این بشر جاهل شرم را به دست باد می سپارد.

امروز نوردر خانه عقرب گرفتار شده و به اسارت می رود. خورشید بر نیزه به کوفه می رود و مولا در نخلستان های کوفه در به در به دنبال  ییتمان خدا می گردد.

امروز سایه در پی خورشید می دود و قرآن ناطق بر سر نیزه  در میان آسمان حرکت می کند .

امروز بوزینه بر سر منبر می پرد.و  سفیانی دین را به سخریه می گیرد و نینوا بر سوگ سیاووش می گیرید و سیه پوش می شود.

و اینک این انسان، خمیده و سوخته و بریده و شکسته و نالان و پریشان ....

و اینک این شیطان ، شادان ، رقصان ، خندان ...

و اینک عاشورا، کربلا و نینوا

و اینک عزای آدم و خاتم ؛ و اشک و سوز و آه

و اینک این خدا و این انسان

امروز این عالم خاکی گرفتار ، غنماک و اندوهناک، سیه پوش و عزادار به خود می پیچید و گردش ایام را به سخریه می گیرد.

و اینک  این من و گلوی بکشفته از بغض و چشم سرشار از خشمم.  وآسمان خونین و بارانی.

شگفت  روزی است روز عاشورا. آغاز شوم یک وحشت آغاز همه پستی ها و دنائت ها.

و اینک این منم گریان و اندوهبار

در سایه از وحشت و ترس

در میان کرکسان خاک

و اینک این انسان

به دشت کربلا افتاده بر خون

و اینک این مسیح باز هم مصلوب

اما به دست مسلم ناپاک کشته و مغلوب

و اینک این من و اشک و هزاران کاسه آب و هزاران آه ترکیده در گلوگاه آسمان ابری

و اینک این حسین افتاده بر خاک و هزاران سم بر تن او

و اینک این مسلمانی ما و هزاران عیب

و اینک این همه غربت به حق اولی القربی و

هزاران سم به جای بوس