خدا در قرآن می فرماید: فَفِرُّوا إِلَى اللَّهِ إِنِّی لَکُمْ مِنْهُ نَذِیرٌ مُبِینٌ ؛ پس به سوى خدا بگریزید که من شما را از طرف او بیم‏ دهنده‏ اى آشکارم. (ذاریات، آیه 50)

در این آیه بیان شده که به سوی چه کسی باید گریخت و او را پناهگاه خویش قرار داد، اما بیان نشده است که از چه چیزی یا چه کسی باید به سوی خدا گریخت. در حقیقت بیان نشده که دشمن انسان چه کسی یا چه چیزی است که باید از او گریخت.

به نظر می رسد که هر چیزی غیر از خدا را باید به عنوان دشمن قرار داد و از او ترسید. بر این اساس هر چیز یا کسی را باید به یک عنوان دشمن دانست و از آن ها گریخت. از جمله آن چیزها باید از دنیایی گریخت که انسان را برده و بنده خویش می کند و در غل و زنجیر قرار می دهد. انسان باید از دنیا به سوی آخرتی بگریزد که حیات محض و برتر است.(اعلی، آیه 17) امیرمومنان امام علی(ع) نیز از بیان خدا می فرماید: ما خلقت أنت و لا هم لدار الفناء، بل خلقتم لدار البقاء، و لکنکم تنتقلون من دار إلى دار؛ تو و دیگران را برای دنیای فانی نیافریدم ؛ بلکه برای جهان باقی آفریده ام ؛ ولی شما از خانه ای به خانه ای دیگر منتقل می شوید.(بحارالانوار، ج 37، ص 146)

اما با دقت نظر در روایات و آیات به نظر می رسد که انسان باید از چیزی دیگری نیز فرار کند و آن همانا فرار از خدا است؛ زیرا خدای تبارک و تعالی در آیات قرآنی بیان می کند انسان عالم خردمند کسی است که نسبت به خدا خشیت و ترس عقلی دارد.(فاطر، آیه 28)

البته مومن باید از عاقبت کار خویش هراسان و ترسان باشد؛ زیرا معلوم نیست بهشت می رود یا دوزخ. از همین روست که اهل بیت عصمت و طهارت(ع) می فرمودند: ما از پروردگار ما درباره آینده شما از ترس و خوف داریم که چه بر سر شما می آورد.(انسان، آیه 10)

امیرمومنان امام علی(ع) درباره فرار واقعی و حقیقی می فرمایند: فَاتَّقُوا اللَّهَ عِبَادَ اللَّهِ وَ فِرُّوا إِلَى اللَّهِ مِنَ اللَّه ؛ ای بندگان خدا تقوای الهی پیشه کنید و به سوی خدا از خدا فرار کنید.(نهج البلاغه، خطبه 24)

انسان باید از جلال خدا به جمال و از غضب او به رحمت او بگریزد و فرار کند؛ چرا که پیامد جلال و  غضب الهی دوزخ و پیامد جمال و رحمت او بهشت است.

از همین روست که روایات آمده است: أَعُوذُ بِعَفْوِکَ مِنْ عِقَابِکَ وَ أَعُوذُ بِرَحْمَتِکَ مِنْ عَذَابِکَ وَ أَعُوذُ بِرِضَاکَ مِنْ سَخَطِکَ وَ أَعُوذُ بِکَ مِنْکَ؛ پناه به عفوت می برم از عقوبت تو و به رحمت تو از عذاب تو و به خشنودی تو از سخط و خشم تو و از خودت به خودت.( مفاتیح الجنان، ص 170، اعمال نیمه شعبان)