انسان باید در برابر عظمت الهی و مظاهر آن عظمت خشوع و خضوع داشته باشد. تن و روان باید خاشع و خاضع باشند. بنابراین، همان طوری که انسان دارای علم از عظمت الهی خشیت و ترسی خاص دارد که برآیند آن خضوع تن و خشوع تن و روان است، هم چنین در برابر مظاهر آن اسم اعظم یعنی پیامبران و امامان معصوم(ع) خشیت و خشوع و خضوع داشته باشد. بازتاب آن در رفتار این است که انسان حریم نگه می دارد و با اداب و احترام نگاه می کند و سخن می گوید. از این روست که خدا می فرماید: لاَ تَرْفَعُوا أَصْوَاتَکُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِیِّ؛ صدا و آوای خود را برتر از آوای پیامبر بالا نبرید و بلند نکنید.(حجرات، آیه 2)
پس وقتی به حریم حرم اهل بیت(ع) و معصومان(ع) وارد شدید با صدای بلند زیارت نامه نخوانید و صلوات را با صدای بلند نفرستید، هر چند که در جای دیگر افشای سلام و صلوات لازم است؛ ولی به شکلی آرام و متین سلام کنید و صلوات بفرستید و زیارت نامه بخوانید. جیغ نزنید و فریاد بلند بر ندارید و های و هو نداشته باشید. باید مومنان حریم حرمت بزرگ را از باب خشیت عقلانی و علمی (فاطر، آیه 28) نه خوف نفسانی حفظ کنند. پس بلند صلوات نفرستیم و با داد و بیداد حاجت خود را نخواهیم. هر چند که آیه درباره زمان حیات پیامبر(ص) وارد شده است؛ ولی این در حیات و ممات معصوم (ع) یکسان است.
.GIF)
