خداوند در قرآن به باستان شناسان توجه می دهد و آنان را به عنوان کسانی که می توانند بخشی از حقایق قرآنی و آیات الهی را روشن کنند، یاد می کند. خداوند در داستان قوم لوط به سرگذشت آن قوم بدطینت که لواط می کردند، اشاره کرده و می فرماید: فَجَعَلْنَا عَالِیَهَا سَافِلَهَا وَأَمْطَرْنَا عَلَیْهِمْ حِجَارَةً مِنْ سِجِّیلٍ؛ و آن شهر را زیر و زبر کردیم؛ و بر آنان سنگهایى از «سنگ گل» باراندیم.(حجر، آیه 74)
سپس به باستان شناسان اشاره می کند و می فرماید: إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِلْمُتَوَسِّمِینَ؛ به یقین در این کیفر براى باستان شناسان هوشیار عبرتهاست.(حجر، آیه 75)
واژه مُتوَسِّم از ریشه وسم و سمه، یعنی وَسمِه‌شناس، سِمِه‌شناس، سیماشناس، موسوم‌شناس، علامت‌شناس و میراث باستانی‌شناس؛ یعنی کسانی که با علامت ها و شناخت آن ها به حقیقت آثار پی می برند و نشان می دهند که در چه تاریخی و چگونه این شهر یا اثر ایجاد یا ویران شده و چه عللی موجب این ویرانی شده است. این گونه است که شما می توانید از تاریخ و سرگذشت مردمان پیشین عبرت بگیرید.
پس کاوش های باستان شناسی می تواند عبرت آموز باشد و نقش باستان شناسان در این حوزه نباید کم اهمیت جلوه داده شود.
.GIF)
