در آموزه های قرآنی ریا به معنای نمایاندن امری زشت شمرده شده است. این که انسان بخواهد کار خوبش را به نمایش بگذارد و به آن تفاخر ورزد. البته برخی از کارها باید نمایش داده شود مانند نماز جماعت و انفاق و احسان اجتماعی تا دیگران نیز بیاموزند ولی نباید با آن تفاخر ورزید.

در حقیقت این ریا موجب می شود تا کار خیر آن وجه مطلوبیت و معروفیت خود را از دست بدهد و کم ارزش یا حتی بی ارزش شود؛ زیرا خداوند کار ریایی را نمی پذیرد و شرط در قبول عمل آن است که بدون ریا و نمایش تفاخری باشد.

پس ریاکاری خوب نیست و انسان باید از آن در کارهای خیر و نیک پرهیز کند.

بدتر از ریاکاری ، منت گذاری است. واژه منت از واژه عربی «منّ» به معنای سنگینی و توانایی آمده است. ما در فارسی از «منّ» برای سنجش و وزن کردن استفاده می کنیم و مثلا من تبریزی که معادل سه کیلو است بسیار کاربرد دارد. (لسان‌العرب، ج13، ص419-415 و راغب؛ مفردات الفاظ قرآن کریم، صص877-777.)

اصولا کارهای خیر همانند احسان و فضل و هبه را منت می نامند؛ زیرا کاری سنگین است و هر کسی از عهده آن بر نمی آید؛ این که انسان مالی را بدهد بی آن که در ظاهر چیزی به دست آورد. از همین روست که منت گاه به معنای متضاد به کار می رود، یعنی وقتی کسی منت می گذارد، از سویی کار سنگینی را انجام داده و از سویی توانایی خود را کاهش داده است. پس چیزی از وی کم شده است. از همین روست که در معانی مجازی چون لاغری، ناتوانی ، کاهش و کاستی و مانند آن نیز به کار می رود. هم چنین به سبب آن که شخص با احسان و بخشش کار سنگینی را انجام داده و امری را از خود بریده به عنوان قطع کردن و بریدن به معنای مجازی آن به کار می رود.

به هر حال، اصل واژه به معنای سنگینی کاری است که همراه با از دست دادن توش و توان مالی و جسمی همراه باشد. شخصی که احسان می کند در حقیقت علاقه خود را نسبت به مالی می برد و این گونه است که در کاربرد مجازی به معنای بریدن به کار رفته است.

البته ممکن است گفته شود که اصل واژه همان بریدن و قطع کردن باشد؛ چون با بریدن از تعلقات مالی و مانند آن است که می توان احسان سنگینی داشت.

از نظر قرآن خداوند منّان است و این صفتی است که برای خداوند بیان شده است. از همین روست که بر انسان منت می گذارد و نعمت های سنگین و بزرگی را به او عطا می کند.(طه، آیه 37؛ آل عمران، آیه 164)

واژه «منت» و مشتقات آن، 25 مرتبه در قرآن تکرار شده که 11 مورد از آن مربوط به منت خداوند بر بندگان بوده و 8 مورد از آن مربوط به منت‌های بندگان و یا نهی بندگان از منت‌نهادن بر دیگران است.

از نظر آموزه های اسلامی منت گذاری انسان بر دیگری امری نکوهیده است. پس اگر کسی کار نیکی کرد نباید به قول و فعل آن را به رخ دیگری بکشد و منت گذاری کند؛ زیرا این منت گذاری بدتر از ریا است؛ زیرا اگر ریا هنگام عمل آن کار را فاسد می کند؛ منت حتی پس از کار خیر نیز آن کار خیر پیشین را تباه می سازد.(بقره، آیه 264)