در مستندهایی که تلویزیون پخش می کند عبارت هایی چون: «این گونه گیاهی و جانوری با توجه به شرایط و تغییرات محیطی پدید آمده در کره زمین، واکنش نشان داده و خود را به ابزار فلان و بهمان مهجز کرده است. این گونه است مثل برگ ها و ساقه و ریشه های فلان گیاه به این شکل در آمده و فلان و بهمان جانور ، بال یا سم یا کوهان و مانند آن در آورده و خود را با شرایط جدید برای بقا و ادامه حیات در کره خاکی وفق داده است.»

وقتی انسان این عبارت ها را که ترجمه و برگردانی از متن نویسنده غربی است، می شنود، به این نتیجه می رسد که نه تنها حیات و زندگی اتفاقی و تصادفی به وجود آمده، بلکه خود شعور از یک بی شعوری بر می آید و حیات و زندگی از مرگ و نیستی پدید می آید. در حقیقت ذات نایافته از هستی بخش، خودش هستی بخش است؛ زیرا در تمامی این تعلیل ها ، تفسیرها ، تحلیل ها و تبیین ها، نقشی برای خداوند به عنوان خالق هستی و آفریدگار آن دیده نمی شود، چه رسد که به نقش پروردگاری او توجه و این تغییرات به خدا نسبت داده شود.

در همه این علت یابی ها و تفسیرها و تحلیل ها هماره از آفریده های الهی به عنوان پدیده ها یاد می شود؛ زیرا پدیده می تواند اتفاقی باشد، اما وقتی سخن از آفریده ها شد، یعنی آفریدگاری برای این چیز است و پروردگاری که با توجه به فلسفه و اهداف آفرینش بر آن است تا این پدیده به کمال بایسته و شایسته خودش برسد و شرایط و تغییرات محیطی را بر تابد و با توجه به آن با عنایت و فضل الهی تغییراتی در آن پدید آید.

در آموزه های قرآنی از دو نگره به هستی سخن به میان آمده است:

1.       نگرشی که بر نگره و نظریه ، انسلاخ آیات و آفریده های تکوینی الهی به عنوان یک پدیده سخن به میان می آورد و آیات و کلمات تکوینی الهی را به دهر نسبت می دهد. در این صورت آن چه در هستی و از جمله کره خاکی زمین تحقق می یابد، یک فرآیندی است که به طور طبیعی انجام می گیرد بی آن که شعوری آن را مدیریت و ربوبیت نماید. پس همان طوری که خالق و آفریدگاری نیست، پروردگاری نیز برای هستی و از جمله پدیده های هستی نیست. از این روست که بر نام و عنوان «پدیده» تاکید می شود و مجموعه هستی در قالب«پدیده شناسی» و «پدیدارشناسی» مورد تعلیل و تحلیل و تبیین و توصیف قرار می گیرد؛

2.      نگرشی دیگر که در برابر و مقابل این نظریه و نگره قرار می گیرد، از انسلاخ پرهیز می کند و همه هستی را آفریده الهی می داند. البته این آفریدگار و خالق به سبب آن که دارای سه ویژگی برجسته، علم = حکمت، قدرت و رحمت است، هر چیزی را به سبب علم به هدف و حکمتی آفریده و چون توانای مطلق است ، چیزی بیرون از قدرت وی نبوده و نسبت به آن عجز و ناتوانایی ندارد و چون اهل رحمت است و بخلی ندارد همه نیازها و خواسته ذاتی هر چیزی را برآورده می سازد بی آن که از غنای خودش کم شود. چنین خدایی هماره در حال خلق جدید است و مخلوقات جدیدی را می آفریند هم چنان که مخلوقات موجود را نیز کمال بایسته و شایسته آنها می رساند و در مقام ربوبیت به پروردگاری آنان می پردازد.

کسانی که به انسلاخ آفریده ها می پردازند، آیت و نشانه بودن آفریده ها را از آنها سلب می کنند و این گونه است که از هر آفریده به عنوان یک پدیده سخن به میان می آورند و همانند بلعم باعورا سخن و عمل می کنند که به ظاهر عالمانه است، ولی در باطن الحادانه است. خداوند در آیات 175 و 176 سوره اعراف می فرماید: واتل علیهم نبأ الذی آتیناه آیاتنا فانسلخ منها ؛ تلاوت کن بر آنان خبر کسی که ما به او آیات خود را دادیم. پس او جامه آیات بودن را از آن کند و انسلاخ کرد و این گونه به سمت زمین کشیده و خلود در آن یافت و پیرو هواها و خواهش نفسانی شد.

در این آیات به روشنی بیان می شود که چنین نگرش انسلاخی موجب می شود تا انسان گرفتارهای خواهش های نفسانی شود و امور هستی را مادیگرایانه تحلیل کرده و نگره مادیگرایانه پیدا کند. این افراد به تعبیر آیه 179 سوره اعراف دارای قلب هستند ولی این قلب کارایی تفقه و فهم ژرف و عمیق ندارد و ظاهر بین و حواس گرا است و هر چیز محسوسی را می پذیرد و قبول دارد و به باطن و ملکوت آن راه نمی یابد. پس چشم دارد ولی اهل بینایی و بصیرت نیست، گوش دارد، ولی نمی شنود و به جای آن که از منظر انسان به امور هستی بنگرد، در حد یک چارپا پایین آمده و از منظر یک چارپا به هستی می نگرد و از حقایقی که در برابرش هست غافل می شود و همه هستی که از اسمای الهی است را به گونه ای تحلیل می کند که دست کم آن الحاد است و رفتارش را نیز بر همین پایه قرار می دهد(اعراف، آیه 180) در حالی که اگر تفکر می کردند و با همین ابزارهایی که در اختیار انسان است خوب نگاه می کردند و می نگریستند، در پس همین محسوسات و ظواهر هستی، ملکوت را می دیدند که خداوند در همه این امور نقش اساسی دارد و همه این هستی نشانه ها و آیات الهی هستند و آفریده ها را واقعا آفریده می دیدند نه پدیده.(اعراف، آیه 185)