سنت های الهی همان قوانین حاکم بر اساس مشیت حکمیانه ای است که بر هستی از جمله جان و جامعه و جهان حکومت می کند.

از جمله سنت های الهی حاکم می توان به سنت انتخاب آزاد انسان به سبب اراده در چارچوب مشیت حکمیانه اشاره کرد. به این معنا که جان آدمی را به گونه ای آفریده که به اراده خویش می تواند حق آزادی انتخاب میان حق و باطل، خیر و شر، خوب و بد، زشت و زیبا داشته باشد؛ البته سنتی دیگر نیز از سوی خدا حاکم است که هر کسی پاسخگوی انتخاب خود باشد؛ به این معنا که پیامدهای انتخاب و عمل را نیز پذیرا باشد؛ پس چه بخواهد یا نخواهد یا دوست داشته باشد یا نداشته باشد، هر انتخابی پیامدهایی از خیر و شر نیز به دنبال دارد که برای آن ثابت است و اراده و عدم اراده یا حب و بغض انسان در آن تاثیری ندارد؛ زیرا کسی که انتخابی را می کند، لوازم آن انتخاب از جمله پیامدهای آن را نیز انتخاب کرده است. بنابراین، انتخاب تقوا، برکت و بهشت رستگاری را به دنبال دارد(مائده، آیه 96) و انتخاب بی تقوایی و فجور، بی برکتی و دوزخ و شقاوت را با خود می آورد.(همان؛ شمس، آیات 7 تا 10)

از نظر آموزه های وحیانی قرآن، سنت های بسیاری بر هستی حاکم است که شناخت آن می تواند انسان را نه تنها در فهم امور بلکه در انتخاب ها یاری رساند. می توان مجموعه این سنت های الهی را در کلماتی به ویژه «کذلک» های قرآن به دست آورد؛ زیرا این واژه بیانگر تکرار امری در قالب سنت های الهی است؛ به عنوان نمونه خدا وقتی می فرماید: وَکَذَلِکَ نُنْجِی الْمُؤْمِنِینَ؛ و این گونه مومنین را نجات می دهیم.(انبیاء، آیه 88) به سنتی ثابت و تبدیل ناپذیر و تحویل ناپذیر(احزاب، آیه 62؛ اسراء، آیه 77) اشاره دارد که بر انسان ها حاکم است.