یکی از صفات مومنان رستگار، افزون یافتگان یا همان مضعفون به تعبیر قرآنی هستند. اینان به سبب برخی از رفتارهای خاص به ویژه در حوزه عمل اقتصادی به این صفت ستوده شدند.

خداوند در آیه 39 سوره روم می فرماید: وَمَا آتَیْتُم مِّن رِّبًا لِّیَرْبُوَ فِی أَمْوَالِ النَّاسِ فَلَا یَرْبُو عِندَ اللَّهِ وَمَا آتَیْتُم مِّن زَکَاةٍ تُرِیدُونَ وَجْهَ اللَّهِ فَأُوْلَئِکَ هُمُ الْمُضْعِفُونَ؛ و آنچه از ربا مى‏دهید تا [براى شما] در مالهاى مردم بیفزاید پس [بدانید که‏] نزد خدا افزون نمى‏شود، و آنچه از زکات مى‏دهید که [بدان وسیله‏] خشنودى خداى را مى‏خواهید پس ایشانند افزون یافتگان.

با نگاهی به کاربردهای واژه مضاعف در آیات قرآنی این معنا به دست می آید که این افزایش در امور مالی و پاداش های دو چندان در دنیا و آخرت به سبب فعالیت مثبت اقتصادی چون صدقه ، احسان ، قرض الحسنه است.(بقره ، آیه 245 و نیز آل عمران ، آیه 130 و نیز حدید ، آیه 11) بنابراین کسانی که در مساله اقتصادی فعالیت هایشان را تنها در راستای وجه الهی به جا می آورند و انجام می دهند، امیدوار به پاداش های مضاعف در اصل سرمایه و سود دو چندان آن می باشند.

علامه طباطبایی در ذیل آیه می نویسد: کلمه" ربا"، به معناى نمو مال، و زیاد شدن آن است، و جمله" لیربوا ..." اشاره به علت این نامگذارى مى‏کند، که چرا ربا را ربا خواندند. بنا بر این، مراد این است که: مالى که شما به مردم داده‏اید تا اموالشان زیاد شود، نه براى اینکه خدا راضى شود- این قید را از ذکر اراده وجه خدا در عبارت مقابل آن مى‏فهمیم- آن مال نزد خدا زیاد نمى‏شود، و نمو نمى‏کند، و ثوابى از آن عایدتان نمى‏شود، براى اینکه قصد قربت نداشته‏اید.

و مراد از" زکات" مطلق صدقه است، و معنایش این است که: آن مالى که براى رضاى خدا دادید، و اسراف هم نکردید، چند برابرش عایدتان مى‏شود، کلمه" مضعف" به معناى دارنده چند برابر است، و معناى کلام این مى‏شود که: چنین کسانى آنهایند که" یضاعف لهم" مالشان و یا ثوابشان چند برابر مى‏شود. پس مراد از" ربا" و" زکات" به قرینه مقابله و شواهدى که همراه این دو کلمه است، رباى حلال است، و آن این است که چیزى را به کسى عطا کنى و قصد قربت نداشته باشى، و مراد از صدقه آن مالى است که براى رضاى خدا بدهى.

همه اینها در صورتى است که آیه شریفه در مکه نازل شده باشد، و اما اگر در مدینه نازل شده باشد، مراد از ربا همان رباى حرام، و مراد از زکات همان زکات واجب است. و این آیات و آیات قبلش به مدنى شبیه‏ترند، تا به مکى

علامه طبرسی در مجمع البیان در ذیل آیه آورده است: آنچه را به منظور بهره‏ورى بیشتر از ثروت‏هاى مردم و جلب افزایش در پاسخ هدیه شما از سوى آنان، به دیگران مى‏پردازید تا در اموال مردم فزونى یابد، نزد خدا فزونى نخواهد یافت، چرا که این بخشش‏ها و هدیه‏ها، براى بازگشت ثروت و هدیه بیشتر است، نه براى خدا.

در مورد مفهوم واژه «ربا» در آیه شریفه دو نظر است: 1 - به باور «ابن عباس» و «طاوُس» و طبق روایت رسیده از حضرت باقر علیه‏السلام منظور از واژه «ربا» در آیه مورد بحث، بهره‏هاى روا و عادلانه و هدیه‏هایى است که فردى براى دیگرى مى‏برد و در برابر آن سود و بهره و عوض بیشترى دریافت مى‏دارد؛ این سود و بهره نه پاداشى دارد و نه گناه به شمار مى‏رود. 2 - امّا به‏باور «حسن» و «جبایى» منظور همان «ربا» و بهره‏اى است که اسلام آن را تحریم مى‏کند؛ با این بیان آیه مورد بحث بسان این آیه است که مى‏فرماید: یحق الله الرّبى و یربى الصدّقات؛ خدا از برکت ربا مى‏کاهد و بر صدقات مى‏افزاید...

وَمَا آتَیْتُمْ مِنْ زَکَاةٍ تُرِیدُونَ وَجْهَ اللَّهِ فَأُوْلَئِکَ هُمْ الْمُضْعِفُونَ‏ و آنچه را به عنوان زکات و حقوق محرومان مى‏پردازید و در انجام آن خشنودى خدا را مى‏خواهید و هیچ انتظار پاداشى از دریافت دارندگان ندارید، بدانید که چنین کسانى دو چندان گیرندگان پاداش خود خواهند بود و خدا پاداش اینان را افزون مى‏سازد. به باور پاره‏اى منظور این است که: پس این گروه هستند که در کارهاى شایسته پیشى جسته‏اند و کار نیک بسیارى انجام مى‏دهند. و به باور پاره‏اى دیگر، منظور این است که: این گروه از انسانها با پرداخت حقوق محرومان و کمک به آنان، در این جهان به ثروت و امکانات خویش مى‏افزایند و در سراى آخرت نیز پاداشى چند برابر خواهند داشت.

در روایت هم آمده است که: با پرداخت زکات و حقوق محرومان و یارى رسانى به بینوایان از ثروت و دارایى انسان کاسته نمى‏شود.

امیر مؤمنان علیه‏السلام در این مورد مى‏فراید: فرض الله الایمان تطهیراً من‏الشرک، و الصلوة تنزیها عن الکبر، و الزکوة تسبیباً للرزق، و الصیام ابتلاء لاخلاص الخلق...، وصلة الارحام منماةللعدد.. خدا ایمان و توحید گرایى را واجب ساخت تا مردم از پلیدى‏هاى شرک و بیداد پاک گردند، و نماز را واجب ساخت تا از خودپسندى و کبر دور شوند؛ و زکات و پرداخت حقوق محرومان را لازم شمرد تا وسیله فزونى روزى گردد، و روزه را واجب ساخت تا اخلاص مردم را بیازماید...، و پیوند با بستگان را مقرر فرمود تا نماز خویشاوندان بسیار و همیارى و تعاون در میان آنان بیشتر شود...

گفتنى است که آیه مورد بحث در آغاز به‏صورت خطاب، و در ادامه به‏شکل خبر آمده است که از دیدگاه ادبیات عرب و فرهنگ آن خود نوعى فصاحت به‏شمار مى‏رود.