هر بدنی به طور طبیعی در یک فرایند در درون خاک می پوسد، مگر آن که زمین به گونه ای باشد که خود از فساد بدن جلوگیری کند. برخی از فضاها و جاهایی را که انسان ساخته به گونه ای است که چیزی را از پوسیدگی نگه می دارد مانند اهرام مصر که گندم های چند هزارساله را به طور سالم در آن کشف کرده اند. از زمین های طبیعی می توان به محیط های بسیار سرد قطبی اشاره کرد که با انجماد جسد را از متلاشی شدن حفظ می کند.

بنابراین می توان موارد و یا مکان هایی را یافت که موجب می شود که در فرآیند طبیعی اختلال ایجاد شود. در سوره کهف سخن از حفظ جسد به مدت سیصد سال در روی زمین می باشد که به طور طبیعی می بایست متلاشی و نابود می شد چنان که در سوره بقره از متلاشی شدن و نابود شدن یکی از پیامبران خبر می دهد که دوباره آن را به زمین رجعت داده و در جلوی چشمش خرش را زنده کرد در حالی که غذای که وی همراه داشت هم چنان سالم مانده بود.

آثار غسل جمعه

همان گونه که برخی از زمین ها و یا شرایط خاص موجب حفظ بدن از فساد و تباهی پس از مرگ می شود، برخی از روش های غیر متعارف نیز وجود دارد که می تواند چنین شرایطی را فراهم آورد. یکی از روش های حفظ بدن از متلاشی شدن ،انجام غسل جمعه است که در روایتی از پیامبر(ص) نقل شده است. در این روایت آمده است: «من اغتسل غسل الجمعة اربعین جمعة لم یتفسخ بدنه فی القبر»؛ «پیامبر اکرم(ص):هر کس موفق شود چهل جمعه پشت سر هم غسل کند بدنش در قبر متلاشی نشده و نخواهد پوسید.»

مرحوم حجت الاسلام و المسلمین محمد تقی فلسفی رامسری تنکابنی در سخنرانی خویش می فرماید: «من روایات را دیدم. بحث سالم ماندن جسد را فقط در یک روایت دیدم. روایت این است که«هر کس مراقب باشد بر غسل جمعه، بدنش در قبر فاسد نمی شود».» من خودم این روایت را دیده ام، ولی یادم نیست از کدام معصوم است.

سالم ماندن جسد امامان(ع)

هر چند که پوسیده شدن و یا نشدن در اصل پذیرش امامت امامان (ع) و رسالت پیامبران(ع) تاثیری ندارد و حتی اگر از ایشان جز همان کتب آسمانی به ویژه قرآن و سخنانشان باقی نمی ماند همین به تنهایی برای اصل ثبوت رسالت و امامت کفایت می کرد؛ ولی در روایتی از امام صادق (ع) آمده است که بدن های ایشان از چنین خاصیتی برخوردارند که زمین آن را به تباهی نمی کشد.

عن ابی عبد الله علیه السلام قال: «قال رسول الله صلى الله علیه وآله: ... ان الله حرّم لحومنا على الأرض فلا یطعم منها شیئاً » امام صادق (ع) از جدش رسول خداوند(ص) روایت می کند که فرمود: خداوند گوشت هایمان را بر زمین حرام کرده است پس چیزی از آن خوراک و طعام زمین نمی شود. (بحارالانوار ؛ ج27، ص299 )

به سخن دیگر این که بدن انسان پس از مرگش بپوسد یا سالم بماند، شاید فی حد نفسه، فضیلت یا نقصان انسان نباشد. اما ما بر این باوریم که خداوند همان گونه که به اسباب ظاهری و آشنای ما می تواند هستی را مدیریت کند و برخی از چیزها را به انجماد از پوسیدگی حفظ کند می تواند از راه اسباب دیگری که برای ما معلوم نیست همان عمل را انجام دهد، زیرا این امور از دایره قدرت خداوندی بیرون نیست و امری محال و یا ممتنع نمی باشد و قبح عقلی به دنبال ندارد تا خداوند از انجام آن عاجز و ناتوان یا نخواهد بدان اقدام کند.

با این همه تاکید می شود که اعتقاد ما امامت ایشان و یا امور دیگر به دلیل قطعی بودن پوسیده نشدن بدن آنها پس از مرگشان نیست تا اگر موردی بر خلاف آن یافت شد تمامی مدعای ما که حقانیت رسالت و یا امامت آنان باشد از میان برود.

البته برخی از مسلمانان همانند مسیحیان کتبی درباره سلامت برخی از اجساد نگاشته اند که یکی از آن ها کتاب " اجساد جاویدان" است که در آن سالم ماندن بدن تعدادی از علمای بزرگ را نقل کرده است.