انذار بخشی مهمی از آموزه ها و گزاره های قرآنی را تشکیل می دهد. اگر گزاره های شناختی و آموزه های دستوری قرآن را در کنار آموزه های توصیه و تبینی آن قرار دهیم می توان گفت که آن ها به دو دسته بشارتی و انذاری بخش می شوند. هر چند که آموزه های انذاری آن درصد کم تری را تشکیل می دهند ولی این حجم انبوه از انذارها خود بیانگر مسایلی است که از جمله می توان به اهمیت آن در حوزه های تربیتی و پرورشی و آموزشی و نیز جایگاه خاص انذار راهنمایی بشر برای دست یابی به کمال اشاره کرد. به نظر می رسد که تاکید قرآن بر انذار بیانگر حالتی در انسان است که نیاز به انذار در وی را بر می انگیزد.