از نظر آموزه های وحیانی قرآن، در صحت عمل نیت نیک و کار نیک شرط لازم و اساسی است؛ اما شرط کافی نیست؛ زیرا آن چه مهم است تنها صحت عمل نیست، بلکه قبولی عمل است که نیازمند صیانت از نیت نیک و کار نیک تا آخر عمر است.

به سخن دیگر، دو شرط نیت نیک و کار نیک، شرط لازم برای قبولی عمل است نه شرط کافی؛ زیرا افزون بر آن باید شخص تا آخر عمرش نیت نیک و کار نیک خویش را محافظت و صیانت کند تا مقبول شود و در مقام نفس مطمئن در جایگاه «راضیه مرضیه » قرار بگیرد(فحر، آیات 27 تا 30) به طوری که از مصادیق «رَضِیَ اللّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ؛ خدا از آنان راضی و آنان نیز از خدا راضی هستند»(مائده، آیه 119؛ توبه، آیه 100؛ مجادله، آیه 22) قرار گیرند. در این صورت میان عبد و معبود رابطه ای ایجاد می شود که می توان گفت بنده راضی به قضا و قدر الهی است و معبود از بنده اش راضی و خشنود می باشد. این گونه است که قبول حقیقی اتفاق می افتد.

در آیات قرآنی، گاه از قبولی با شرط تحقق مقام «متقین » سخن به میان آمده است و خدا می فرماید: إِنَّمَا یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِینَ؛ جز از متقین خدا نمی پذیرد.(مائده، آیه 27)

این مقام متقین یعنی ثبوت تقوا به شکل ملکه و مقوم برای شخص است که نیت نیک و کار نیک شخص را در مقام قبول قرار می دهد.

در جایی دیگر نیز این گونه تعبیر می کند: مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ اَمْثالِها؛ هر کسی حسنه ای را با خود تا قیامت بیاورد، پس برایش ده برابرش است.(انعام، آیه 160)

پس اگر کسی فعل نیک و عمل صالح را حتی با نیت نیک انجام دهد، این زمانی برایش سودمند خواهد بود که با خود تا قیامت بیاورد؛ زیرا جاء بالحسنه به معنای آوردن است نه فعل و انجام دادن.