سفارش تبلیغ
صبا ویژن
مردم دشمن آنند که نمى‏دانند . [نهج البلاغه]
لوگوی وبلاگ
 

آمار و اطلاعات

بازدید امروز :144
بازدید دیروز :366
کل بازدید :2031625
تعداد کل یاداشته ها : 1984
103/1/10
10:3 ص
مشخصات مدیروبلاگ
 
خلیل منصوری[174]
http://www.samamos.com/?page_id=2

خبر مایه
پیوند دوستان
 
فصل انتظار اهالی بصیرت هزار دستان سرباز ولایت رایحه ی انتظار اقلیم شناسی دربرنامه ریزی محیطی .:: مرکز بهترین ها ::. نگارستان خیال جریان شناسی سیاسی - محمد علی لیالی نگاهی نو به مشاوره پلاک آسمانی،دل نوشته شهدا،اهل بیت ،و ... حمایت مردمی دکتر احمدی نژاد آقاشیر کلّنا عبّاسُکِ یا زَینب صراط مستقیم هم رنگــــ ِ خـــیـــآل جبهه مقاومت وبیداری اسلامی کالبد شکافی جون مرغ تا ذهن آدمیزاد ! تکنولوژی کامپیوتر وبلاگ منتظران سارا احمدی بوی سیب BOUYE SIB رمز موفقیت محقق دانشگاه سرزمین رویا وبلاگ تخصصی فیزیک پاک دیده آدمک ها ✘ Heart Blaugrana به نام وجود باوجودی ... سرباز حریم ولایت دهکده کوچک ما از قرآن بپرس کنیز مادر هرچه می خواهد دل تنگت بگو •.ღ♥ فرشتــ ـــ ـه تنهــ ــ ــایی ♥ღ.• پیامبر اعظم(ص) عطاری عطار آبدارچی ستاد پاسخگویی به مسایل دینی وبلاگ شخصی امین نورا چوبک نقد مَلَس پوست کلف دل نوشت 14 معصوم وقایع ESPERANCE55 قدرت شیطان دنیای امروز ما تا ریشه هست، جوانه باید زد... آواز یزدان خلوت تنهایی کتاب شناسی تخصصی اس ام اس عاشقانه طرحی نو برای اتحاد ایرانیان سراسر گیتی در گوشی با خدا **** نـو ر و ز***** اس ام اس سرکاری و خنده دار و طنز دنیا به روایت یوسف جاده خدا خام بدم ایلیا حرفای خودمونی من بازی بزرگان کویر مسجد و کلیسا - mosque&church دنیای ماشین ها بچه دانشجو ! پژواک سکوت گنجهای معنوی دنیای موبایل منطقه‏ ممنوعه طلبه علوم دینی مسافر رویایی انواع بازی و برنامه ی موبایل دانشجو خبر ورزشی جدید گیاهان دارویی بانوی بهشتی دو عالم سلام

یکی از مهم ترین کلید واژه ها قرآنی درباره قیامت، حسابرسی فردی است؛ این که هر کسی دوزخ و بهشت خویش را می سازد و در آن بسر می برد؛ این گونه نیست که یک بهشت و دوزخ اجتماعی باشد، بلکه بهشت و دوزخ هر کسی فردی است و اگر سخن از اجتماع در بهشت است، اجتماعی از خود فرد و اعمالش است؛ زیرا بهشت و روح و ریحان و حور آن، چیزی جز اعمال شخص نیست؛ پس آن اجتماع بهشتی برای هر فردی، اجتماعی از مجموعه اعمال شخص است.

هم چنین در دوزخ هر فردی با اعمال خویش همراه است و این اجتماعی از اعمال شخص است که او را در بر می گیرد و از درون و بیرون او را می سوزاند.

برای درک فرق میان جمع و اجتماع باید توجه داشت که جمع به گروهی گفته می شود که در یک نقطه یا جایی گرد آمده اند و ممکن است هیچ گونه ارتباطی با هم نداشته باشند و نیازهایی یک دیگر را نیز برطرف نمی کنند؛ اما اجتماع نوعی ترکیب از اجزاء یا افراد است که به یک دیگر نیاز دارند و نیازهای یک دیگر را برطرف می کنند. مثلا دعوت فرعون برای مبارزه مردمی با حضرت موسی(ع) یک اجتماع است؛ چنان که در قرآن آمده است: وَقِیلَ لِلنَّاسِ هَلْ أَنْتُمْ مُجْتَمِعُونَ؛ و به توده مردم گفته شد: آیا شما هم برای مبارزه اجتماع می کنید؟(شعراء، آیه 39)

از نظر قرآن، با آن که روز قیامت یک حشر جمعی اتفاق می افتد، و از آن به «یوم الجمع» یاد می شود، با این همه آن روز هم چنین «یوم الفصل» است؛ زیرا هر یک در قیامت تنهای تنها می آید و حق و باطل و خیر و شرش سنجیده می شود و پاداش می یابد؛ در آن روز همان طوری که حق و باطل جدا می شود، هر کسی با اعمال خودش جدا مورد محاسبه قرار می گیرد.

مهم ترین ویژگی قیامت این امور است:

  1. روز جمع است نه اجتماع: در آن روز همگان در حشر جمعی از اولین بشر تا آخرین گرد می آیند: هذَا یَوْمُ الْفَصْلِ جَمَعْنَاکُمْ وَ الأوَّلِینَ؛ این همان روز جدایی و داوری است که شما و اولین را جمع کردیم.(مرسلات، آیه 38) و نیز می فرماید:قُلْ إِنَّ الْأَوَّلِینَ وَالْآخِرِینَ لَمَجْمُوعُونَ إِلَى مِیقَاتِ یَوْمٍ مَعْلُومٍ؛ بگو در حقیقت اولین و آخرین قطعا همه در موعد روزى معلوم جمع شده گرد آورده شوند.(واقعه، آیات 49 و 50) و نیز می فرماید: یَوْمَ یَجْمَعُکُمْ لِیَوْمِ الْجَمْعِ ذَلِکَ یَوْمُ التَّغَابُنِ وَمَنْ یُؤْمِنْ بِاللَّهِ وَیَعْمَلْ صَالِحًا یُکَفِّرْ عَنْهُ سَیِّئَاتِهِ وَیُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا ذَلِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ ؛ روزى که شما را براى روز گردآورى جمع و گرد مى ‏آورد؛ آن روز، روز غبن و حسرت خوردن است و هر کس به خدا ایمان آورده و کار شایسته‏ اى کرده باشد بدیهایش را از او بسترد و او را در بهشتهایى که از زیر درختان آن جویبارها روان است درآورد در آنجا بمانند این است همان کامیابى بزرگ. (تغابن، آیه 9) از همین رو، خدا هشدار و انذار می دهد که به فکر روزی باشند که جمعیت است ولی اجتماعی نیست تا کسی فریاد رس کسی دیگر باشد: وَکَذَلِکَ أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ قُرْآنًا عَرَبِیًّا لِتُنْذِرَ أُمَّ الْقُرَى وَمَنْ حَوْلَهَا وَتُنْذِرَ یَوْمَ الْجَمْعِ لَا رَیْبَ فِیهِ فَرِیقٌ فِی الْجَنَّةِ وَفَرِیقٌ فِی السَّعِیرِ؛ بدین گونه قرآن عربى به سوى تو وحى کردیم تا مردم مکه و کسانى را که پیرامون آنند هشدار دهى و از روز گردآمدن و جمع خلق که ضروری است و تردیدى در آن نیست، بیم دهى. گروهى در بهشتند و گروهى در آتش.(شوری، آیه 7)

  2. هر کسی با آن که در جمع است؛ ولی با آن همه انسان ها، باز هم تنها است: وَکُلُّهُمْ آتِیهِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فَرْدًا؛ و روز قیامت همه آنها تنها به سوى او خواهند آمد.(مریم، آیه 95)

  3. در حشر جمعی انساب و رابطه نیست: فَإِذَا نُفِخَ فِی الصُّورِ فَلَا أَنْسَابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَلَا یَتَسَاءَلُونَ؛ پس آنگاه که در صور دمیده شود دیگر میانشان نسبت‏ خویشاوندى وجود ندارد و از حال یکدیگر نمى ‏پرسند(مومنون، آیه 101)؛ زیرا عامل نسبت ها همان خلقت کالبد به واسطه  والدین در دنیا بوده است؛ اما وقتی در قیامت کالبد انسانی از زمین اخروی روییده می شود، دیگر نسبتی نخواهد بود؛ چرا که نفس همان روح دمیده الهی است که هیچ ارتباطی با انسان ها دیگر ندارد.

  4. در حشر جمعی، اسبابی نیست: وَتَقَطَّعَتْ بِهِمُ الْأَسْبَابُ؛ و میانشان اسباب و پیوندها بریده گردد.(بقره، آیه 166) پس دیگر رابطه سببت نیز از میان می رود و تنها رابطه ای که است رابطه سببت میان اعمال دنیوی انسان با خود انسان است. پس دیگر خویشاوندی نسبی و سببی نیز در کار نیست؛ زیرا اجتماع نیست تا این رابطه ها باقی باشد و نیازها از سوی دیگران برطرف شود.

  5. خویشان گریزان: در روز حشر جمعی مردم از یک دیگر گریزان هستند و حتی خویشان کاری به کار دیگری ندارند؛ زیرا مشغول کار خودشان هستند: یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ وَ أُمِّهِ وَ أَبِیهِ وَ صَاحِبَتِهِ وَ بَنِیهِ لِکُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ ؛ روزى که آدمى از برادرش و از مادرش و پدرش و از همسرش و پسرانش مى‏ گریزد . در آن روز هر کسى از آنان را کارى است که او را به خود مشغول مى دارد. (عبس، آیات 34 تا 37)

  6. باربر بار خویش: هر کسی در آن روز بار خویش را به دوش بلکه درون خویش حمل می کند؛ زیرا در قیامت اعمال در درون آدمی جا می گیرد و شاکله و شخصیت او را می سازد و چیزی شبیه آبستنی زنان و حمل به کسر حاء است نه حمل به فتح حاء بر دوش تا کسی آن را بردارد و یاری کند: وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى وَإِنْ تَدْعُ مُثْقَلَةٌ إِلَى حِمْلِهَا لَا یُحْمَلْ مِنْهُ شَیْءٌ وَلَوْ کَانَ ذَا قُرْبَى؛ و هیچ باربردارنده‏ اى بار گناه دیگرى را برنمى دارد و اگر گرانبارى دیگرى را به یارى به سوى بارش فرا خواند، چیزى از آن برداشته نمى ‏شود، هر چند خویشاوند باشد.(فاطر، آیه 18) و نیز می فرماید: وَلَا تَکْسِبُ کُلُّ نَفْسٍ إِلَّا عَلَیْهَا وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى؛ و هیچ کس جز بر زیان خود دستاورد و کسبی انجام نمى‏ دهد و هیچ باربردارى بار گناه دیگرى را برنمى دارد.(انعام، آیه 164) و نیز می فرماید:أَلَّا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى وَأَنْ لَیْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَى وَأَنَّ سَعْیَهُ سَوْفَ یُرَى ثُمَّ یُجْزَاهُ الْجَزَاءَ الْأَوْفَى؛ در تمام کتب آسمانی آمده که هیچ بردارنده‏ اى بار گناه دیگرى را بر نمى دارد و اینکه براى انسان جز حاصل تلاش او نیست و نتیجه کوشش او به تحقیق می بیند و سپس هر چه تمامتر وى را پاداش دهند. (نجم، آیات 38 تا 41)