مردم هماره از مشکلاتی می گویند که به معضل و پدیده ای تبدیل شده است. هر کسی از وضعیت ادارات می نالد و از بی عدالتی حتی در قوه قضاییه شکایت دارد. در بهداشت و  درمان، بیمارستان ها و پزشکان نگرش مادیگرایانه داشته و حوزه انسانی کنار گذاشته شده است. حوزه های علمیه به وظیفه اصلی خود عمل نکرده و مردم را به آخرت دعوت نمی کنند، بلکه برخی از روحانیون با سبک زندگی فرعونی و قارونی خویش سرمشق عملی برای دنیاگرایی شده و مردم را به جای آخرت به دنیا دعوت می کنند و به جای تنافس و مسابقه در آخرت گرایی به مسابقه در تکاثرگرایی پرداخته اند. خانه های قارونی می سازند و با اتومبیل و حشم و خدم در خیابان ها می تازند و آقازادگانشان مردم را به نابهنجاری می خوانند و هنجارشکنی می کنند. 

رشوه و زیرمیز گیری در ادارات هر روز از نظر تعدد و تنوع پیشرفت می کند. شرکت های ساخت و ساز باید برای پیشبرد کاری در طرح های عمرانی و ساختمانی، از کت و شلوار و مانتو و کیف و دست بند گرفته تا کفش و ماشین و سکه به کارمندان مشغول در آن حوزه رشوه بدهند. بخش اعظم فاکتورها بیرون از ردیف و برای ظاهر سازی است. نوشابه های پرتقالی و سیاه به عنوان دوغ فاکتور می شود و ریخت و پاش ها برای فلان چیز به عنوان کالای مصرفی چون مسواک و خمیر دندان فاکتور زده می شود.

پرسش این است که مردم همه این ها را می بینند و گلایه و شکایت دارند، ولی این مردم مگر از خارج آمده اند؟ بی گمان هر یک از ما در کاری که داریم رویه ای را در پیش گرفته ایم که به این مشکل دامن می زند. خودمان در کارها کم می گذاریم و یقه دیگری را می گیریم. اگر دولتمردان تغییر کنند و به جای این گروه گروهی دیگر سر کار بیاید چه اندازه اوضاع تغییر می کند؟ به نظرم هیچ؛ زیرا این مردم که جایگزین آن مردم شده اند، همان مردمی هستند که دیروز مسئول – ببخشید رییس – بودند. اگر بخواهیم مشکل حل شود باید از خودمان شروع کنیم. تغییر باید از درون خودمان باشد تا پیرامون ما تغییر کند و سپس شهر و کشور و جهان تغییرات مثبت را تجربه کند.(رعد، آیه 11)

خداوند می فرماید هر کسی اگر خودش را تغییر دهد جهان را می تواند تغییر دهد. اولین گام آن است که در کارهای خویش کم نگذاریم. خداوند می فرماید: لاتبخسوا النّاس اشیائهم؛ در چیزهای مردم کم نگذارید.(اعراف، آیه 85)

اگر هر کسی در کاری که به عهده اش است کم نگذارد، مشکل حل می شود. پس مشکل این است که ما خودمان در کارهای دیگران کم می گذاریم ولی دوست داریم دیگران این گونه نباشند. باید پذیرفت که : «از هر دست که بدهی، از همان دست پس می‌گیری»