وقتی انسان گناه می کند همانند آب گندیده و لجن ، بوی متعفی از وی بر می خیزد که دیگران را می آزارد. البته بسیاری از مردم نفهمند ؛ زیرا چشم و گوش و دیگر حواس باطنی آنان بسته است   و یا مانند کسانی هستند که در بازار دباغان آن قدر به بوی تند و آزاردهنده پوست دباغی عادت کرده اند که دیگر بوی بد را متوجه نمی شوند.
اما بسیاری از مردم متوسط جامعه اگر مستقیم متوجه بوی گند گناه نمی شوند، ولی احساسی غریبی به آنان دست می دهد و  دوست ندارند با کسانی که گناه کبیره ای انجام داده نزدیک شوند  وبا او گرم بگیرند؛ زیرا بوی گناه قلب نیمه پاک آنان را می آزارد، هر چند همین مردم نسبت به گناهان صغیره دیگران واکنشی نشان نمی دهند؛ زیرا دلشان آن قدر صاف و پاک نیست تا این بوها را ببویند و نسبت به آن واکنش نشان دهند.
با این همه باید توجه داشت برخی از مردم در همین جامعه زندگی می کنند که فطرت خودشان را پاک و سالم نگه داشته اند و وقتی با گناهکار مواجه می شوند بوی بد گناه آنان را می آزارد. اینان وقتی سر سفره ای با پول ربوی  و نزولخواری می نشنید، شامه آنان کاری می کند که از غذا بدشان می آید  و احساس می کنند سیر هستند  علاقه ای به این غذا ندارند. بنابراین یا نمی خورند و اگر در درجه پایین تر باشند، پس از خوردن حالت تهوع به ایشان دست می دهد و معده آنان آن غذا را پس می زند.
به هر حال، هر گناهی بوی دارد و میزان گندیدگی آن بو بستگی به میزان و درجه گناه دارد ؛ همان طوری که فهم و درک این بو نیز بسته به افراد فرق دارد.
اما در قیامت این بو را همه استشمام می کنند همان طوری که حواس دیگر نیز آثار گناه را در شخص و تغییر چهره و مانند آن می ببند. رباخواری که خوک شده و تهمت زنی که زبانش دراز شده و مانند آن ها.
برای این که در دنیا و آخرت از آثار  و تبعات گناه در امان بمانیم و دست کم بوی ما دیگران را در دنیا اذیت و آزار نرساند و رسوا نشویم، بهتر است که بسیار استغفار کنیم؛ زیرا استغفار و گفتن استغفر الله ربی و اتوب الیه موجب می شود تا خوشبو شویم و خودمان را به عطر استغفار خوشبو نماییم. امیرمومنان امام علی(ع) از پیامبر (ص) نقل می کند که ایشان می فرماید: تعطروا بالاستغفار لا تفضحنّکم روائح الذنوب؛خودتان را با استغفار و توبه معطّر کنید، تا بوی بد گناه شما را رسوا نکند.(بحارالانوار، ج 6، ص 22؛ و نیز ج 7، ص 278؛ الکافی: ج 2 ، ص 504 ، حدیث 3. )