تاریخ مردانی بزرگی دارد؛ ولی بی گمان در کنار این مردان بزرگ همواره زنانی بزرگ بوده اند که کم تر دیده شده اند؛ زیرا خداوند انسان را زوج و جفت آفریده است. البته همواره این همسران نبوده اند که کفو و هم تراز یک دیگر بوده اند، بلکه گاه مردانی با همسرانی بودند که در سطح ایشان نبوده یا زنانی که شوهرانی در سطح خود نداشته اند.

تاریخ از پیامبرانی یاد می کند که زنانی داشته اند که نه تنها در سطح ایشان نبودند بلکه حتی در سطح زنان عادی نیز کم نبودند و پیامبران(ع) چنان از سعه صدری برخوردار بودند که می بایست با چنین زنانی عمری به سر می بردند و از اذیت و آزار ایشان به تنگ نمی آمدند، بلکه تحمل کرده و می کوشیدند که ایشان را به راه آورند، ولی چنان از نظر فکری و عقلی و عملی پایین بودند که بهترین بیان و سلوک پیامبران نیز تاثیری در این سنگدلان به جا نمی گذاشت. پیامبرانی چون حضرت نوح(ع) با پیرزنی مواجه بود که با کافران به تمسخر حضرت می پرداخت و مسایل خانوادگی را در اختیار دشمنان قرار می داد و خیانت می ورزید. حضرت لوط(ع) نیز زنی داشت که اخبار خانه را به دشمنان می رساند و با مردان و زنان هم جنس باز همکاری داشت و از ورود فرشتگان جوان و زیبا به خانه حضرت(ع) به دشمنان خبر برد.(تحریم، آیه 10)

در مقابل زنانی بودند که گرفتار مردانی پلید و کافر بودند که در سطح و اندازه ایشان نبوده و هر چند که از نظر مقام کفو و هم تراز بودند، ولی از نظر فکر و عقل و عمل بسیار متفاوت بودند. حضرت آسیه (س) گرفتار فرعون مصر بود.(همان، آیه 11) این گونه است که آن حضرت(س) را فرعون به بدترین شکل به شهادت می رساند. فرعون فرمان داد دستها و پاهای آسیه را به چهارمیخی که در زمین نصب کرده بودند بستند او را در برابر تابش سوزان خورشید نهادند، و سنگ بسیار بزرگی را روی سینه‎اش گذاشتند. او نیمه‎نیمه نفس می‎کشید و در زیر شکنجه بسیار سختی قرار داشت. این گونه بود تا به شهادت رسید.( بحارالانوار، ج 13، ص 164)

پیامبر گرامی (ص) نیز همان گونه که زنی چون حضرت خدیجه (س) داشت که اسوه زنان جهان بود، از زنانی برخوردار بود که خداوند در سوره تحریم از آن حضرت (ص)می خواهد که ایشان را طلاق دهد تا خداوند زنانی بهتر در اختیارشان قرار دهد.(تحریم، آیات 1 تا 5) اما آن حضرت(ص) با بزرگواری و سعه صدر خویش اذیت و آزارهای آنان را تحمل کرد. پیامبر(ص) پس از شهادت حضرت خدیجه (س) در دوره محاصره اقتصادی در شعب ابی طالب(ع) هیچ کفو و هم ترازی را در میان زنان نیافت و این جا بود که دخترش فاطمه(س) در نقش ام ابیها به مادری پدرش ظاهر شد تا بتواند آرامش بهشتی را به ایشان هدیه کند. از این روست که همواره برای دیدن دخترش می شتافت و در کنارش با استشمام ایشان بهشت را می بویید.

امامان معصوم(ع) از جمله امام حسن مجتبی(ع) گرفتار زنی بود که با زهر در آب ایشان را به شهادت می رساند و خدمتی بزرگ به معاویه و دولت اموی و سفیانی می کند و هم چنین امام جواد(ع) را زنی به نام ام الفضل عباسی دختر مامون عباسی در 25 یا 27 سالگی به شهادت می رساند.

در برخی از روایات است که در کنار حضرت فاطمه معصومه(س) در قم 6 دختر دوشیزه ای دفن هستند که آنان به سبب این که هم ترازی نیافتند ازدواج نکرده بودند.

بی گمان داستان حضرت فاطمه (س) نیز این گونه است که اگر امیرمومنان علی(ع) نبود، هم سطح و کفویی برای ایشان نبود.

امام حسین(ع) هر چند که از زنانی بزرگوار چون شهربانو مادر امام زین العابدین(ع) برخوردار بود و زنی چون رباب را به همسری داشت، ولی بی گمان هیچ شک و تردیدی نیست که تنها خواهر ایشان بود که در سطح و ترازی بودند که بتوانند در خدمت ایشان باشند.

حضرت زینب(س) نه تنها خواهری عزیز برای آن حضرت(ع) بود بلکه چون مادری برادرش را در دامن خویش داشت. این گونه است که نقشی را که حضرت فاطمه(س) برای پیامبر(ص) ایفا می کرد، حضرت زینب (س) برای بردارش امام حسین(ع) ایفا می کرد.

حضرت زینب (س) در طول زندگی اش به ویژه در کربلا و پس از آن نشان داد که تا چه اندازه به کمال رسیده است که زینت برادر می شود و این گونه زینب زینت زنان جهان می شود، زیرا هر جا خورشید حسینی می درخشد، ماه زینبی است که در پیرامون ایشان می گردد. در شب های تاریک پس از شهادت خورشید است که ماه زینبی زینت بخش نام حسین (ع) می شود و نور و بازتاب آفتاب درخشان و ضیاء خورشید شهید در طف می گردد.

از این روست که گفته اند کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود؛ زیرا این ماه آسمان ولایت است که خورشید را در شب تاریک اموی بازتاب می دهد و نور ایشان را به تمام جهان می تاباند. بی گمان حضرت زینب(س) زینت زنان جهان است؛ زیرا بازتاب خورشید حسینی است و چه زیبا زیبایی کربلا را در سیمای ما رایت الا جمیلا به نمایش می گذارد.