از نظر آموزه های وحیانی قرآن، صبر و شکیبایی از صفات برجسته مومنان است؛ زیرا در مصیبت ها، معصیت ها و اطاعت خدا لازم است تا انسان صبور و شکیبا باشد تا بتواند رضایت الهی را کسب کند؛ چرا که با جزع و فزع نمی توان زندگی را به سامان رساند و آسایش و آرامش را کسب کرد. از همین روست که خدا به صابران وعده های بسیاری می دهد که آرامش و آسایش دو جهان از جمله آن هاست.(بقره، آیات 156 و 157)

با نگاهی به آموزه های قرآن و فرمان هایی که به پیامبر(ص) داده شده است، یکی از راه های کسب استقامت و شکیبایی آن است که انسان اقامه نماز را در اوقات پنج گانه پیشه خویش کند؛ زیرا با برنامه ریزی و به اقامه نماز در زمان های خاص خود، انسان نه تنها نظم و انضباط در زندگی را یاد می گیرد و انسانی مسئولیت پذیر می شود؛ بلکه به مقام صابران می رسد و از آثار صبر و مقام صابران در دنیا و آخرت بهره مند می شود. از همین روست که خدا پس از فرمان به «صبر» از پیامبر(ص) می خواهد تا به اقامه نماز بپردازد و با تسبیحات نماز به آن مقام عالی صبر دست یابد(ق، آیه 39؛ طور، آیات 48 و 49)؛ زیرا در تسبیح است که انسان از هر گونه عیبی رها می شود و کمالات صفات حسنای الهی را کسب می کند و از هر گونه نقصی نیز می رهد و هر کمالی را در تمامیت آن نصیب و بهره خویش می سازد.

به هر حال، برای دست یابی به استقامت و بهره مندی از آثار آن چون نزول فرشتگان برای ایجاد آرامش و رهایی از خوف و حزن در دنیا و آخرت(فصلت، آیه 30؛ احقاف، آیات 13 و 14) باید نماز را به عنوان ایجاد کننده و تقویت کننده صبر و استقامت انتخاب کرد و با اقامه آن، ستونی در دین و مقوم در جان و روان ایجاد کرد که هیچ تهدیدی نتواند آن را تغییر دهد یا تخریب نماید.