بسیاری از مردم از تنگنای اقتصادی ناله و فریاد دارند و خواهان دستگشایی در این زمینه هستند. خدا در قرآن راهکارهایی برای گشایش اقتصادی داده است که یکی از آن ها صدقه از داشته ها است؛ یعنی هر کسی هر چه دارد به مقداری آن را انفاق کرده و در راه خدا صدقه دهد. از جمله خدا در قرآن می فرماید: لِیُنْفِقْ ذُو سَعَةٍ مِنْ سَعَتِهِ وَمَنْ قُدِرَ عَلَیْهِ رِزْقُهُ فَلْیُنْفِقْ مِمَّا آتَاهُ اللَّهُ لَا یُکَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا مَا آتَاهَا سَیَجْعَلُ اللَّهُ بَعْدَ عُسْرٍ یُسْرًا ؛ بر توانگر است که از دارایى خود انفاق و هزینه کند؛ و هر که روزى او تنگ باشد، باید از آنچه خدا به او داده انفاق و خرج کند. خدا هیچ کس را جز به قدر آنچه به او داده است تکلیف نمى ‏کند. خدا به زودى پس از دشوارى، آسانى فراهم مى ‏کند. (طلاق، آیه 7)

هر چند که این آیه درباره چگونگی انفاقات مالی و هزینه کردن مال نسبت به واجبات نفقه است؛ ولی یک معنا عامی دارد که هر کسی اگر از آن چه دارد انفاق کند، از حالت عسر و تنگنا به حالت یسر و آسانی می رسد.

از همین روست که امیرمومنان امام علی(ع) می فرماید: إذَا أَمْلَقْتُمْ فَتَاجِرُوا اللَّهَ بِالصَّدَقَةِ؛ هر گاه در تنگنا  و کمبود به ویژه تغذیه افتادید به صدقه با خدا تجارت کنید.( نهج‌البلاغه‌، حکمت 258)

املاق از ملق به معنای خورشت غذا است؛ یعنی کسی که خورشت ندارد و از رفاه برخوردار نیست، می بایست از همان داشته هایش با صدقه به تجارت بپردازد تا این گونه به سود و بهره ای برسد که وضعیت اقتصادی او را بهبود بخشد و به رفاه برسد. ملتی که می خواهد به رفاه و آسایش برسد و از تنگناهای اقتصادی برهد می بایست اهل تجارت به صدقه و انفاقات در راه خدا باشد.