از نظر قرآن، فرزند به ویژه پسران و بنون، زینت زندگی دنیا است: الْمَالُ وَالْبَنُونَ زِینَةُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَالْبَاقِیَاتُ الصَّالِحَاتُ خَیْرٌ عِنْدَ رَبِّکَ ثَوَابًا وَخَیْرٌ أَمَلًا ؛ مال و پسران زیور زندگى دنیایند و نیکیهاى ماندگار از نظر پاداش نزد پروردگارت بهتر و از نظر امید نیز بهتر است. (کهف، آیه 46)
به سخن دیگر، هر انسانی یک زینت و آرایه برای خودش دارد که همان «ایمان» است؛ چنان که خدا می فرماید: وَلَکِنَّ اللَّهَ حَبَّبَ إِلَیْکُمُ الْإِیمَانَ وَزَیَّنَهُ فِی قُلُوبِکُمْ وَکَرَّهَ إِلَیْکُمُ الْکُفْرَ وَالْفُسُوقَ وَالْعِصْیَانَ أُولَئِکَ هُمُ الرَّاشِدُونَ؛ لیکن خدا ایمان را براى شما دوست داشتنى گردانید و آن را در دلهاى شما بیاراست و کفر و پلیدکارى و سرکشى را در نظرتان ناخوشایند ساخت آنان که چنیناند رشید و رهیافتگانند. (حجرات، آیه 7)
اما یک زینت و آرایه ای نیز برای زندگی دنیوی است که همان مال و فرزند است؛ زیرا این نوع دارایی در درون آدمی نیست، بلکه بیرون از انسان است و زینت نفس نمی شود، بلکه زینت زندگی دنیوی می شود که با انسان به آخرت نمی رود؛ زیرا در آخرت همه نسبت ها از جمله نسبت فرزندی از میان می رود؛ چنان که خدا می فرماید: فَإِذَا نُفِخَ فِی الصُّورِ فَلَا أَنْسَابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَلَا یَتَسَاءَلُونَ ؛ پس آنگاه که در صور دمیده شود دیگر میانشان نسبت خویشاوندى وجود ندارد؛ و از حال یکدیگر نمى پرسند. (مومنون، آیه 101)
پس نسبت پدر و فرزندی تنها در دنیا است و زینت زندگی دنیوی ؛ و انسان نمی تواند چنین زینت خاص دنیا را به سوی آخرت ببرد؛ اما چرا انسان این اندازه به فرزند وابسته است و می خواهد فرزند داشته باشد؟
خدا می فرماید که حکمت چنین علاقه ای را می بایست در مساله «بقا» جست و جو کرد؛ هر انسانی دوست دارد در دنیا باقی باشد، تنها راه برای بقا، داشتن فرزند است.
البته خدا می فرماید این که انسان بخواهد با فرزند بقای خودش را تضمین کند، خوب است، ولی این تمام نیست؛ زیرا زمانی کمالی به تمامیت می رسد که با آخرت پیوند بخورد؛ بنابراین اگر کسی بتواند با ازدواج فرزندانی صالح تربیت کند که به عنوان باقیات صالحات بماند، چنین عملی به معنای این است که برای خویش ره توشه آخرت از پیش فرستاده باشد. از همین روست که در تشویق و ترغیب فرزندآوری از طریق ازدواج می فرماید: سَاؤُکُمْ حَرْثٌ لَکُمْ فَأْتُوا حَرْثَکُمْ أَنَّى شِئْتُمْ وَقَدِّمُوا لِأَنْفُسِکُمْ؛ نان شما کشتزار شما هستند پس از هر جا و هر گونه که خواهید به کشتزار خود درآیید و با این کار براى خودتان چیزی را پیش بفرستید.(بقره، آیه 223)
از نظر قرآن، انسان در زندگی دنیا می بایست کارهایی نیکی را انجام دهد که برای آخرتش پیش فرستاده باشد؛ یعنی پیش از آن که خودش به آخرت درآید، چیزهایی را قبل در آن جا فرستاده و داشته باشد؛ زیرا این ها اموری است که محاسبه می شود؛ چنان که خدا می فرماید: نَّا نَحْنُ نُحْیِی الْمَوْتَى وَنَکْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ وَکُلَّ شَیْءٍ أَحْصَیْنَاهُ فِی إِمَامٍ مُبِینٍ؛ آرى ماییم که مردگان را زنده مى سازیم و آنچه را از پیش فرستاده اند با آثار و اعمالشان درج مى کنیم؛ و هر چیزى را در کارنامه اى روشن برشمرده ایم. (یس، آیه 12)
البته «پیش فرستاده ها» محدود به تولید نسل و ایجاد فرزندان صالح نیست، بلکه شامل اعمال دیگری چون نماز، زکات، قرض الحسنه و مانند آن ها می شود؛ از همین رو، خدا می فرماید: وَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّکَاةَ وَمَا تُقَدِّمُوا لِأَنْفُسِکُمْ مِنْ خَیْرٍ تَجِدُوهُ عِنْدَ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ؛ و نماز را به پا دارید و زکات را بدهید و هر گونه نیکى که براى خویش از پیش فرستید آن را نزد خدا باز خواهید یافت آرى خدا به آنچه مى کنید بیناست. (بقره، آیه 110)
در جایی دیگر، بیداری و تهجد شبانه، قرائت قرآن، اقامه نماز، جهاد در راه خدا، زکات و قرض الحسنه را از مصادیق «پیش فرستاده ها» برای آخرت معرفی می کند و می فرماید: وَ مَا تُقَدِّمُوا لِأَنْفُسِکُمْ مِنْ خَیْرٍ تَجِدُوهُ عِنْدَ اللَّهِ هُوَ خَیْرًا وَأَعْظَمَ أَجْرًا؛ و هر کار خوبى براى خویش از پیش فرستید آن را نزد خدا بهتر و با پاداشى بیشتر باز خواهید یافت.(مزمل، آیه 20)
به هر حال از نظر قرآن، فرزندآوری از امور مهمی است که موجب بقای انسان از یک سو، امور نیک و صالحی است که انسان ره توشه آخرت می سازد و پیش فرستاده اش می شود.