عالم ربانی از نظر قرآن کسی است که می تواند در مقام ربوبیت الهی قرار گیرد؛ اما لزوما به این معنا نیست که چنین شخصی از علم شهودی نسبت به کائنات برخوردار باشد، بلکه علم حصولی که از عقد القضیه به عقیده تبدیل شده، در تحقق عالم ربوبی کفایت می کند.

به سخن دیگر، عالم می تواند همانند خضری باشد که از علم لدنی و حضوری و شهودی برخوردار باشد و خدا و ملکوت عالم را در چنین سطحی ادراک و فهم کند.(کهف، آیه 65) در این سطح عالم هر چند که به ذات و صفات عین ذات علم حضوری و شهودی ندارد؛ زیرا هویت مطلقه ذات الهی و صفات عین ذاتش، هرگز معبود و مقصود و مشهود احدی حتی پیامبران نیست؛ اما چنین عالمی می تواند صفات الهی را در مرتبه فعل و فیض مشاهده کند و خود مظهر فعل الهی باشد، به طوری که قول و فعل او همان قول و فعل الهی باشد.(نجم، آیات 3 و 4؛ انفال، آیه 17)

گروه دیگر از عالمان الهی، کسانی هستند که در سطح علم لدنی و حضوری بالا نرفته اند. این دسته از عالمان الهی که از آن به عالمان ربانی یاد می شود، در همین سطح علم حصولی برهانی هستند و همین سطح چون عقیده یقینی آنان است، برای آنان کفایت می کند. اینان هر چند که ممکن است اهل شهود و علم حضوری نباشند و از علم لدنی بهره نبرده باشند، اما از علم درسی و کتابی بهره برده اند. خدا در توصیف عالمان ربانی آنان را دارندگان علم حصولی معرفی می کند و می فرماید: مَا کَانَ لِبَشَرٍ أَنْ یُؤْتِیَهُ اللَّهُ الْکِتَابَ وَالْحُکْمَ وَالنُّبُوَّةَ ثُمَّ یَقُولَ لِلنَّاسِ کُونُوا عِبَادًا لِی مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلَکِنْ کُونُوا رَبَّانِیِّینَ بِمَا کُنْتُمْ تُعَلِّمُونَ الْکِتَابَ وَبِمَا کُنْتُمْ تَدْرُسُونَ ؛ هیچ بشرى را نسزد که خدا به او کتاب و حکم و پیامبرى بدهد، سپس او به مردم بگوید: به جاى خدا بندگان من باشید!، بلکه باید بگوید به سبب آنکه کتاب آسمانى را تعلیم مى‏ دادید و از آن رو که درس مى‏ خواندید، علماى ربانی باشید. (آل عمران، آیه 79)