از نظر قرآن، همه چیز با قیومیت خدا معنای وجودی می یابد. به این معنا که خدا حقیقت وجود است و هر موجودی در ذات خویش نیاز به وجود الهی دارد به گونه ای که اگر وجود الهی در چیزی نباشد، جز عدم نخواهد بود و هستی برای آن معنا ندارد. بنابراین، اگر به موجودات به عنوان آیات الهی نگاه شود، پیش از آن که موجود دیده شود، وجود دیده می شود که همان خدای قیوم است.

معیت قیومی ، معیت فراگیر و مطلق است که همه هستی و موجودات را در بر می گیرد. همین معیت قیومی فراگیر موجب هدایت تکوینی و مطلق است که برای همه مخلوقات و آفریده ها ثابت است.(طه، آیه 50)

همین معیت قیومی را خدا به شکل خاص برای انسان مورد تاکید قرار می دهد و می فرماید: هو معکم أینما کنتم؛ او با شماست هر جا که باشید. (حدید، آیه 4)

در آیات قرآن از معیت دیگری نیز سخن به میان آمده است که همان «معیت پاداشی» است. این معیت برای همه نیست، بلکه برای مومنان و اهل احسان است؛ چنان که خدا می فرماید: ان الله لمع المحسنین؛ به راستی که خدا با نیکوکاران و محسنان است.(عنکبوت، آیه 69) هم چنین می فرماید: ان الله مع الذین اتقوا و الذین هم محسنون؛ خدا با کسانی است که تقوای الهی پیشه کردند و کسانی که آنان محسنان هستند.(نحل، آیه 128)

همین قیومیت پاداشی است که حضرت موسی (ع) در هنگام محاصره لشکر و دریا می فرماید: ان معی ربی سیهدین، به راستی با من است پروردگارم و به تحقیق مرا راهنمایی می کند.(شعراء، آیه 62) یا پیامبر(ص) می فرماید: لاتحزن ان الله معنا، اندوهگین مباش که خدا با ماست.(توبه، آیه 40)