بر اساس آموزه های وحیانی اسلام، از زمانی که قیامت بر پا می شود تا زمانی که شخص وارد بهشت یا دوزخ می شود، پنجاه هزار سال طول می کشد که هر هزار سال آن به عنوان یک میقات مطرح است. در هر میقاتی به پرونده ای رسیدگی می شود.

اگر این پنجاه هزار سال را بر اساس سال های اخروی در نظر بگیریم، به نظر می رسد حدود 18 میلیارد سال طول بکشد؛ زیرا از نظر قرآن، هر روز قیامتی، معادل هزار سال زمینی است؛ خدا می فرماید: وَیَسْتَعْجِلُونَکَ بِالْعَذَابِ وَلَنْ یُخْلِفَ اللَّهُ وَعْدَهُ وَإِنَّ یَوْمًا عِنْدَ رَبِّکَ کَأَلْفِ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ ؛ و از تو با شتاب تقاضاى عذاب مى کنند با آنکه هرگز خدا وعده‏ اش را خلاف نمى کند و در حقیقت‏ یک روز [از قیامت] نزد پروردگارت مانند هزار سال است از آنچه مى ‏شمرید. (حج، آیه 47)

البته باید توجه داشت که از نظر قرآن، عروج هر امری از زمین به آسمان نیز همین میزان سال دنیوی و زمینی است(سجده، آیه 5)، هر چند که عروج روح و ملائکه از زمین تا آسمان هفتم که امر از آن جا می آید، هر روزش برابر با پنجاه هزار سال زمینی و دنیوی است: تَعْرُجُ الْمَلَائِکَةُ وَالرُّوحُ إِلَیْهِ فِی یَوْمٍ کَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِینَ أَلْفَ سَنَةٍ ؛ فرشتگان و روح در روزى که مقدارش پنجاه هزار سال است به سوى او بالا مى ‏روند. (معارج، آیه 4)

به هر حال، انسان در قیامت در مواقیت پنجاه گانه باید به یک معنا پنجاه هزار سال و به یک معنا حدود 18 میلیارد سال صبر کند؛ اما همین میزان برای مومن با طی الارض چنان برداشته می شود که از سرعت نور بیش تر است به گونه ای که اصلا به حساب نمی آید؛ زیرا در روایت است که پس از نزول آیه مسلمانان به پیامبر(ص) عرض کردند: « قِیلَ یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا اَطْوَلَ هَذَا الْیَوْمَ؛ چه روز طولانی است؟»، که یک روزش برابر با پنجاه هزار سال اخروی است! حضرت(ص) فرمود: فَقَالَ وَ الَّذِی نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِیَدِهِ اِنَّهُ لَیُخَفَّفُ عَلَی الْمُؤْمِنِ حَتَّی یَکُونَ اَخَفَّ عَلَیْهِ مِنْ صَلَاةٍ مَکْتُوبَةٍ یُصَلِّیهَا فِی الدُّنْیَا؛ سوگند به خدایی که نفس محمد به دست اوست، خدا آن را بر مومنان سبک می سازد تا جایی که سبک تر از یک نماز واجب واجب که انسان در دنیا به جا می آورد.(بحارالانوار، ج 7، ص 123)

در آن روزهای قیامتی خدا سازه اخروی هر کسی را به خودش نشان می دهد و هر کسی می بیند که در دنیا با خود چه کرده و به آخرت چه آورده است. در حقیقت ملکوت اعمال خودش را در خودش می یابد و خدا آن را به وی نشان می دهد؛ قرآن می فرماید:یُبَصَّرُونَهُمْ؛ ما آنان را به خودشان نشان می دهند.(معارج، آیه 11) این گونه است که همه اعضا و جوارح آنان حقیقت ماهیت وجودی خودشان و اعمالشان را به نمایش می گذارند و ایشان به چشم سازه اخروی خودشان را می بینند که متاله و ملک یا حیوان یا نبات یا جماد هستند.