از نظر آموزه های وحیانی قرآن، خدا دارای تجلیاتی است که اگر به صورت تعین باشد، اسم است و اگر به صورت غیر تعین باشد، آیت است. اسم به معنای نشانه و عالی مرتبه است؛ بر این اساس، اسمای حسنای الهی نشانه عالی رتبه ای از حقیقت خدایی است که تنها در مظاهر فعلی قابل رویت است و نفس و ذات او بیرون از دایره معرفتی است؛ بنابراین هرگز ذات الهی معبود واقع نمی شود؛ زیرا بیرون از معرفت و شناخت است؛ چنان که خدا می فرماید: وَیُحَذِّرُکُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ ؛ خدا شما را از ذات خویش بر حذر می دارد.(آل عمران، آیات 28 و 30) و چیزی که بیرون از معرفت است نمی تواند معبود باشد؛ پس آن چه معبود واقع می شود، مظاهر اسمایی است است که اسم اعظم جامع همه اسمای حسنای الهی همان الله است. بنابراین، آن که معبود واقع می شود اسم جامع اعظم است که تجلیات حقیقت وجودی ذات خدا است. همین الله است که به عنوان نور همه هستی را روشن کرده است.(نور، آیه 35)

آیات الهی که همه هستی را پر کرده همان نشانه ها و علامت هایی است که ظاهر آن کثرت مظاهر و باطن آن وحدت الهی است؛ یعنی همه آن ها در باطن و ملکوت خویش اسمی از اسمای الهی را نشان می دهند و در ظاهر غیر از آن را. از این رو، می توان گفت که آیات الهی نشانه های عمومی و غیر متعین الهی و اسم نشانه های متعین و متشخص الهی است.

بر این اساس، وقتی خدا می فرماید: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ، به این معنا است که انسان از نظر شناختی و هر چیز دیگری تنها با اسم آغاز می کند که این اسم همان تجلیات متعین و متشخص الهی است. از آن جایی که الله اسم جامع است، بهتر است که انسان با تجلیات این اسم جامع همه شناخت و اعمال خویش را آغاز و شروع کند.

از آن جایی که همه هستی، مظهر تجلیات این اسم الله است که در برگیرنده همه اسمای دیگر الهی است، به طور طبیعی شناخت همه هستی به معنای شناخت تجلیات فعلی خدا است نه ذاتی خدا.

هم چنین از آن جایی که انسان کامل به ویژه حقیقت محمدی(ص) مظهر نخست و کامل و اتم تجلیات اسم الله است، بنابراین، به یک معنا کسی که با این اسم الله و تجلیات آن آغاز می کند، با حقیقت محمدی آغاز می کند؛ از این رو، می توان گفت که اسم الله و تجلیات الله در یک معنا همان حقیقت محمدی(ص) است و کسی که آن حضرت(ص) را شناخت به همه تجلیات الله معرفت و شناخت پیدا کرده است. از این روست که در آیات قرآنی نهایت معرفت علمی و نهایت رجعت عملی را پروردگاری محمد مصطفی(ص) معرفی می کند و خطاب به آن حضرت می فرماید: إِنَّ إِلَى رَبِّکَ الرُّجْعَى؛ به راستی رجعت در انا لله و انا الیه راجعون به سوی پروردگار تو است.(علق، آیه 8) و نیز می فرماید: وَأَنَّ إِلَى رَبِّکَ الْمُنْتَهَى؛ به سوی پروردگار تو منتهای هر سیری است.(نجم، آیه 42)