از نظر قرآن، برای ورود به بهشت دو شرط لازم است:

1. ایمان به خدا و رسالت و معاد: این شرط ناظر به حسن فاعلی است. خدا می فرماید: مَن یُؤْمِن بِاللَّهِ ...یُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ؛ هر کسی به خدا ایمان آورد... وارد بهشت می کند.(طلاق ، آیه 11)

2. عمل صالح: این شرط ناظر به حسن فعلی است. خدا می فرماید: وَ یَعْمَلْ صَالِحاً یُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ؛ و کار صالح کرد او را وارد بهشت می کند.(همان)

اما از نظر آموزه های وحیانی قرآن، ورود به دوزخ به عمل طالح و گناه شدنی است و شرط دیگر ندارد؛ یعنی هر کسی گناه کند به دوزخ می رود، خواه مومن باشد یا کافر.

البته کسی که مومن است و حسن فاعلی دارد، با این حسن فاعلی، قبح فعلی و گناه را نیز دارد، به دزوخ می رود، اما هرگز در آن جاودانه نخواهد بود، بلکه خدا او را از دوزخ رها می کند و در نهایت به بهشت می رود؛ زیرا خدا هم غفار است و هم تکفیر کننده و پوشاننده گناهان و عیوب و تبدیل کننده آن بدی ها و نیکی ها.

باید گفت کفار هرگز مشمول این عنایت و رحمت الهی نخواهند شد؛ یعنی کسانی قبح فاعلی را با قبح فعلی جمع کرده اند و کفر را با گناه آمیخته اند هرگز به بهشت در نمی آیند. خدا می فرماید: وَالَّذِینَ کَفَرُوا وَکَذَّبُوا بِآیَاتِنَا أُولَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ خَالِدِینَ فِیهَا وَبِئْسَ الْمَصِیرُ ؛ و کسانى که کفر ورزیده و آیات ما را تکذیب کرده‏ اند آنان اهل آتشند و  در آن ماندگار خواهند بود و چه بد سرانجامى است. (تغابن، آیه 10)