قرآن از مردمان خواسته است تا با مطالعات علمی و شنیدن اقوال و عقاید دیگران، بهترین ها را بشناسند و از آن اتباع و پیروی کنند.

در حقیقت آزادی اندیشی و اجرای برنامه کرسی های آزاداندیشی برای ارایه اقوال و آراء گوناگون علمی لازم و ضروری است تا انسان با عقلانیت و تفکر تعقلی نه خیالی و ظنی، به انتخاب برترین ها و بهترین ها بپردازد و آن را در زندگی به مورد اجرا در آورد.

خدا می فرماید: فَبَشِّرْ عِبَادِ الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُولَئِکَ الَّذِینَ هَدَاهُمُ اللَّهُ وَأُولَئِکَ هُمْ أُولُو الْأَلْبَابِ ؛ پس ای پیامبر به بندگانم بشارت ده! همان کسانی که به سخن گوش فرامى‏ دهند و بهترین آن را پیروى مى کنند. اینانند که خدایشان راه نموده و اینانند همان خردمندان. (زمر، آیات 17 و 18)

البته از آن جایی که قرآن کتاب هدایت انسان به فلسفه و سبک زندگی درست و راستین است، خود نه تنها به این قانون اساسی و اصلی یعنی آزاداندیشی دعوت می کند، بلکه بر آن است تا برای جلوگیری از سرگردانی مردمان، بهترین قول و اعتقاد قابل عمل را بیان کرده و نشان دهد. از همین روست که خدا می فرماید: وَمَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِمَّنْ دَعَا إِلَى اللَّهِ وَعَمِلَ صَالِحًا وَقَالَ إِنَّنِی مِنَ الْمُسْلِمِینَ؛ و کیست‏ خوشگفتارتر از آن کس که به سوى خدا دعوت نماید و کار نیک کند و گوید من در برابر خدا از تسلیم‏شدگانم.(فصلت، آیه 33)

باید توجه داشت که در اصطلاحات قرآنی گاه قول به اعتقاد درونی نیز گفته می شود که حتی به زبان در نمی آید؛ چنان که خدا از افکار و اندیشه های درونی حضرت یوسف(ع) به قول تعبیر کرده است: قَالُوا إِنْ یَسْرِقْ فَقَدْ سَرَقَ أَخٌ لَهُ مِنْ قَبْلُ فَأَسَرَّهَا یُوسُفُ فِی نَفْسِهِ وَلَمْ یُبْدِهَا لَهُمْ قَالَ أَنْتُمْ شَرٌّ مَکَانًا وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا تَصِفُونَ ؛ گفتند: اگر او دزدى کرده پیش از این نیز برادرش دزدى کرده است‏ یوسف این [سخن] را در دل خود پنهان داشت و آن را برایشان آشکار نکرد؛ و در دل خویش گفت: موقعیت‏ شما بدتر از اوست؛ و خدا به آنچه وصف مى ‏کنید، داناتر است. (یوسف، آیه 77)

خدا در آیات قرآنی نه تنها به اصل آزاداندیشی و اصل پیروی از برترین مکاتب و عقاید توجه داده است؛ بلکه حتی به مصداق خارجی و عینی از کسی که بر اساس فلسفه برتر و برترین عقاید و مکاتب، سبک زندگی خود را سامان داده ، اشاره کرده است و فرموده است: قُلْ هَذِهِ سَبِیلِی أَدْعُو إِلَى اللَّهِ عَلَى بَصِیرَةٍ أَنَا وَمَنِ اتَّبَعَنِی وَسُبْحَانَ اللَّهِ وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِکِینَ ؛ بگو این است راه من که من و هر کس پیروى‏ ام کرد با بینایى به سوى خدا دعوت مى ‏کنیم و منزه است‏ خدا و من از مشرکان نیستم.(یوسف، آیه 108؛ نیز احزاب، آیه 21)