خدا همه هستی را پر کرده است؛ زیرا صمد است و صمد چیزی است که جوف ندارد و تهی نیست؛ و غنای او در بی نیازی مطلق است. چنین خدایی، همه جا است؛ چه در آسمان چه در زمین یا هر جایی دیگر.(زخرف، آیه 84) از همین روست که خدا با همه چیز و در همه چیز است؛ ولی به تعبیر امیرمومنان امام علی(ع) نه ممزوج و آمیخته(نهج البلاغه، خطبه، آیه 1)، بلکه این همراه و معیت خدا، همراهی قیومی است؛ یعنی به هر چیزی هستی و وجود می بخشد. از همین روست که از حقیقت وجودی خودمان به خودمان نزدیک تر است: وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْکُمْ وَلَکِنْ لَا تُبْصِرُونَ ؛ و ما به آن محتضر از شما نزدیکتریم، ولى نمى ‏بینید. (واقعه، آیه 85) و نیز می فرماید: وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ یَحُولُ بَیْنَ الْمَرْءِ وَقَلْبِهِ؛ بدانید که همانا خدا میان مرد و قلبش حایل است.(انفال، آیه 24)

از نظر قرآن، سه نوع معیت و همراهی میان خدا با مخلوق به ویژه انسان وجود دارد:

1. معیت قیومی: این که خدا به عنوان هستی بخش هر موجودی با او است؛ زیرا خدا «الحی القیوم» است.(بقره، آیه 255؛ آل عمران، آیه 2) قرآن می فرماید: وَهُوَ مَعَکُمْ أَیْنَ مَا کُنْتُمْ؛ هر کجا باشید او با شماست.(حدید، آیه 4)

2. معیت رحیمی: نوع دیگر از همراهی خدا ، همراهی تشریفی و از نظر لطف و رحمت خاص رحیمی اوست. این نوع همراهی را خدا با بندگان صالح خویش دارد؛ چنان که می فرماید: إِنَّ اللَّهَ مَعَ الَّذِینَ اتَّقَوْا وَالَّذِینَ هُمْ مُحْسِنُونَ؛ به راستی خدا با کسانی است که تقوا می ورزند و کسانی که آنان محسن هستند.(نحل، آیه 128) و نیز می فرماید: وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِینَ؛ به راستی خدا با محسنان است.(عنکبوت، آیه 16)

3. معیت قهری: نوع سوم از همراهی و معیت خدا، همراهی غضبی الهی است. خدا می فرماید: قَالَ کَلَّا فَاذْهَبَا بِآیَاتِنَا إِنَّا مَعَکُمْ مُسْتَمِعُونَ؛ خدا فرمود: نه چنین نیست! نشانه‏ هاى ما را براى آنان ببرید که ما با شما شنونده‏ ایم.(شعراء، آیه 15) این همراهی با موسی و هارون علیهما السلام از نوع رحیمی و برای فرعون و فرعونیان از باب معیت قهری است.