از نظر قرآن، دنیا امر حقیقی نیست، بلکه امری اعتباری همانند مالکیت اعتباری نسبت به چیزی است ؛ اما آن چه حقیقی است همان زمین و ماه و ستاره است.
از آن جایی که انسان در دنیا زندگی می کند، لازم است تا زندگی را بر اساس امور اعتباری سامان دهد و خرید و فروش و مناصب داشته باشد؛ اما باید انسان بداند که این ها همه امور اعتباری است و به ملکیت واقعی انسان در نمی آید. بر این اساس، باید انسان نگره خویش را به دنیا به گونه ای قرار دهد که آن را ابزاری برای رشد و کمال خود بیابد نه آن که آن را هدف خویش قرار دهد. از این روست که امیرمومنان امام علی(ع) در باره دو نگره به دنیا می فرماید: وَ مَنْ أَبْصَرَ بِها بَصَّرَتْهُ، وَ مَنْ أَبْصَرَ إِلَیْها أَعْمَتْهُ؛ و کسى که با چشم بصیرت به آن بنگرد، او را آگاهى بخشد؛ و آن کس که چشم به دنبال دنیا دوزد کوردلش مىکند.(نهج البلاغه، خطبه 81)
در این سخن امیرمومنان امام علی(ع) به دو نگره نسبت به دنیا توجه می دهد و می فرماید که برخی به دنیا به عنوان ابزار می نگرد از همین روست که «بها» آورده است؛ و برخی دیگر، به عنوان هدف می نگرند و از همین رو «الیها» آورده که به معنای گرایش به آن است. هر یک از دو نگره انسان یا بینا یا کور می کند.
.GIF)
