نسبت میان مالکیت انسان و مالکیت خدا یکی از مهم ترین مسایلی است که می تواند فهم درست و راستینی به انسان درباره چیزهایی که در اختیار دارد، به دست دهد. بر اساس آموزه های وحیانی قرآن، هر چه داریم از خدا است؛ یعنی خاستگاه و منشای همه دارایی ها ما حتی وجود خودمان همان خدای سبحان است: ما بِکُمْ مِنْ نِعْمَةٍ فَمِنَ اللَّهِ؛ هر چه از نعمتی دارید پس از خدا است(نحل، آیه 53)؛

اما خداوندی نوعی ملکیت را برای آدم اعتبار کرده است که البته این اعتبار ملکیت تنها در محدود انسان معنا و مفهوم پیدا می کند نه در ارتباط میان خدا و انسان. به این معنا که انسان ها نسبت به دارایی های خودشان مالک هستند و دیگری جز از راه تراضی طرفین نمی تواند مالک مال دیگری شود: أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَأْکُلُوا أَمْوَالَکُمْ بَیْنَکُمْ بِالْبَاطِلِ إِلَّا أَنْ تَکُونَ تِجَارَةً عَنْ تَرَاضٍ مِنْکُمْ؛ اى کسانى که ایمان آورده‏ اید اموال همدیگر را به ناروا مخورید، مگر آنکه داد و ستدى با تراضى یکدیگر از شما انجام گرفته باشد.(نساء، آیه 29)

از همین رو گفته شده است: لَا یَحِلُّ مَالُ امْرِئٍ مُسْلِمٍ إِلَّا بِطِیب نَفْسهُ؛ مال مسلمانی مگر به طیب خاطر او برای کسی حلال نیست.(نهج الحق و کشف الصدق، الحلی، 493)

در آیات قرآنی واژگانی چند چون أَمْوَالَکُم و أَمْوالَهُمْ(توبه، آیه 111) خود دلالت بر این نوع ملکیت انسان نسبت به اموالش در برابر دیگران دارد، اما این گونه نیست که مالکیت انسان در برابر خدا نیز اثبات شده باشد؛ زیرا انسان نسبت به دیگری مالک چیزی است ولی در برابر خدا مالک هیچ چیز نیست؛ زیرا همه هستی انسان و دارایی هایش ملک خدا است؛ از همین رو، خدا می فرماید: وَ آتُوهُم مِّن مَّالِ اللَّهِ الَّذِی آتَاکُمْ؛ و به آنان از مال الله بدهید که به شما داده است.(نور، آیه 33)

پس اگر خدا در جایی می فرماید: إِنَّ اللّهَ اشْتَرَی مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَنْفُسَهُمْ وَ أَمْوَالَهُم بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ؛ به راستی که خدا از مومنان ، روان و اموالشان را در ازای بهشت می خرد(توبه، آیه 111)، در حقیقت عوض و معوض هر دو ملک خدا است. پس خدا به انسان احسان می کند که هم مالی را می دهد و به گزاف و بهای بیش تر نیز می خرد.