خدا در قرآن برای گناهان نام هایی را بیان می کند که خود بیانگر نوع، اثر و مراتب گناه است. گاه از آن به «اثم» و گاه دیگر به «ذنب» و گاه سوم به نام دیگری یاد می کند. واژه ذنب در لغت به معنای دنباله است. چیزی که دمی دارد و به خودش محدود نمی شود؛ یعنی رفتاری که دمباله بدی دارد و نشانه آن نیز می ماند. البته ممکن است، هر ذنبی ، گناه نباشد؛ زیرا مراد عملی است که دارای پیامدها، آثار و تبعاتی است. به عنوان نمونه در آیات 1 و 2 سوره فتح وقتی از ذنب پیامبر(ص) سخن می گوید، به معنای گناه نیست، بلکه کاری است که تبعات و پیامدهایی داشته است. به عنوان نمونه فعالیت های جنگی پیامبر(ص) تبعاتی داشته و عدیده ای را کشته و زخمی کرده است؛ بنابراین، افراد در دل از ایشان کینه ای خواهند داشت؛ اما خداوند این تبعات را می پوشاند و نمی گذارد تا خودنمایی کند و تاثیری در روند تبلیغ پیامبر(ص) ایجاد کند.

بنابراین، هر کاری که دارای تبعات و پیامد و دنباله باشد، ذنب نامیده می شود. در اصطلاح عربی، ذنوب به معنای دلو پُرآب آمده است؛ چون این چنین حالتی موجب می شود تا خطی از آب روی زمین کشیده شود و تبعات و آثاری داشته باشد. خداوند می فرماید: فَإِنَّ لِلَّذِینَ ظَلَمُواْ ذَنُوبًا؛ پس برای کسانی که ستم ورزیدند، دنباله ها و آثاری است.(ذاریات، آیه 59)

گناه را ذنب می گویند چون دنباله ای دارد که همان عقوبت دنیوی و عذاب اخروی است.