از نظر قرآن، برترین احسان آن است که دیگران را به توحید و کارهای صالح و نیک دعوت کرده و ایشان را به مکتب اسلام بخوانند.

البته قرآن اصرار دارد که هر کسی باید بر پایه عقل و نقل یعنی با استماع و تعقل در محتوا(ملک، آیه 10) اصول دین توحیدی را بشناسد. برای این منظور فرمان می دهد که همه اقوال و اعتقادات دیگران را به خوبی استماع کرده و بشنوید و سپس از برترین های پیروی کنید: الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُولَئِکَ الَّذِینَ هَدَاهُمُ اللَّهُ وَأُولَئِکَ هُمْ أُولُو الْأَلْبَابِ؛ بندگانی که خوب به سخن گوش فرامى‏ دهند و بهترین آن را پیروى مى کنند؛ اینانند که خدایشان راه نموده و اینانند همان خردمندان مغزشناس.(زمر، آیه 18)

از نظر قرآن، برترین و بهترین قول و عقیده همان توحید و عمل نیکی است که در چارچوب آیین اسلام انجام می گیرد؛ یعنی فلسفه و سبک زندگی قرآنی برترین و بهترین عقیده و عمل است: وَمَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِمَّنْ دَعَا إِلَى اللَّهِ وَعَمِلَ صَالِحًا وَقَالَ إِنَّنِی مِنَ الْمُسْلِمِینَ؛ کیست‏ نیک گفتارتر و نیک عقیده تر از آن کس که به سوى خدا دعوت نماید و کار نیک و صالح انجام می دهد و گوید من در برابر خدا از تسلیم‏شدگانم.(فصلت، آیه 33)

از نظر قرآن، مصداق عینی و سرمشق عملی عامل به این فلسفه و سبک زندگی قرآنی کسی جز پیامبر(ص) نیست: قُلْ هَذِهِ سَبِیلِی أَدْعُو إِلَى اللَّهِ عَلَى بَصِیرَةٍ أَنَا وَمَنِ اتَّبَعَنِی وَسُبْحَانَ اللَّهِ وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِکِینَ؛بگو این است راه من که من و هر کس پیروى‏ ام کرد با بصیرت و بینایى به سوى خدا دعوت مى ‏کنیم و منزه است‏ خدا و من از مشرکان نیستم.(یوسف، آیه 120)

پس برترین احسانی که انسان به دیگری می کند، بیان عقاید توحیدی و کارهای صالح و نیک در چارچوب آیین اسلام است که همان فلسفه و سبک زندگی قرآنی پیامبر(ص) این سرمشق عینی و عملی است.(احزاب، آیه 21)