از دیگر آداب میزبانی آن است که انسان مهمان را اکرام کند. از آیات سوره 24 تا 28 سوره صافات و نیز آیات دیگر به دست می آید. اکرام نهایت ایثارگری و از خود گذشتگی است که فراتر از عدل و احسان قرار می گیرد. تکریم مهمان از سوی میزبان به اشکال گوناگون انجام می شود:
غذا را نزدش می برند؛
با سلام و صلوات به استقبالش می شتابند.
او را در جای خوب قرار می دهند؛
بی آن که مهمان متوجه شود به سرعت اسباب پذیرایی فراهم می آورند؛
اطعام نمی کنند که سیر شود و به میزان نیاز مهمان نزدش غذا نمی برند که بخورد و سیر شود چنان که در باره اطعام فقیر به عنوان کفاره گفته شده است؛ بلکه باید به اندازه غذا و میوه برد که بیش تر از حد نیاز باشد و این از مصادیق اسراف و تبذیر نیست؛ بلکه تکریم است. پس به عنوان نمون، برای یک نفر یک دانه میوه نمی برند؛ بلکه یک ظرف پر از انواع میوه ها را به خدمتش می برند و اگر از یک نوع میوه است به تعداد زیاد می برند که نشان از اکرام و تکریم مهمان دارد.
تعارف می کنند تا بخورد؛ چون ممکن است خودش دست به سفره دراز نکند به او عرضه می دارد و در ظرفش یا دستش قرار می دهند تا بخورد.
غریب نوازی کند؛ و نسبت به مهمانانی که ناشناس است مانند شناس چیزی کم نگذارد؛
ترس از مهمان غریب را به رویش آشکار نکند، بلکه میزبان در مهمان نوازی محبت خود تمام کند و تکریم و اکرام نماید. البته مهمان غریب نیز کاری نکند که موجب خوف و ترسی شود، بلکه برای ایجاد آشنایی سخنان بشارت آمیز و محبت آمیز داشته باشد.