انسان ها نیازمند کسی هستند که خود دارای بصیرت و روشن بینی باشد و بتواند در فتنه ها همانند چراغ و راهنمای عبور و تکیه گاه قابل اعتماد عمل کند و انسان را از درون متشابهات و مشتبهات به محکمات برساند.

بر اساس آموزه های وحیانی قرآن، این شخص همان پیامبر(ص) است؛ زیرا او دارای بهترین و برترین گفتارها و اعمال است(فصلت، آیه 33) و می تواند با تعلیم و تزکیه الهی خود، انسان را نجات بخشد.(جمعه، آیه 2؛ آل عمران، آیه 164)

صراط پیامبر(ص) یک بزرگراه راست و مستقیم است که خود دارای قوام و استحکام بوده و می تواند به تنهایی برپا بماند و دیگران را نیز به قوام برساند؛ زیرا مقوم نیز است.

البته در این راه پیامبر(ص) تنها نیست و پس از ایشان کسانی هستند که مسئولیت استمرار و ادامه دهنده این راه و طریقت به آنان نهاده شده است. این افراد همان ابناء و انفس ایشان هستند که در آیه 61 سوره آل عمران یعنی آیه مباهله بیان شده است.

خداوند این افراد که اتباع واقعی و حقیقی ایشان هستند، به عنوان اهل الذکر، ذوی القربی، و عالم به علم الکتاب و مانند آن ها یاد کرده و از تطهیر آنان از هر گونه پلیدی سخن گفته و به عنوان ادامه دهنده رسالت در قالب ولایت از آنان در آیاتی چون 59 سوره نساء و 3 و 55 سوره مائده و آیات دیگر سخن به میان آورده است.

از همین روست که فرمان می دهد تا این مطلب را در اشکال گوناگون ابلاغ کند که از جمله این ابلاغیه رسمی در باره آنان است: قُلْ هَ?ذِهِ سَبِیلِى? أَدْعُوا إِلَی اللَّهِ عَلَی بَصِیرَةٍ أَنَا وَ مَنِ اتَّبَعَنِی؛ بگو: «این راه من است من و پیروانم، و با بصیرت کامل، همه مردم را به سوی خدا دعوت می‌کنیم(یوسف، آیه 108)،

این «مَنِ اتَّبَعَنِی» همان اهل بیت عصمت و طهارت (ع) هستند که هماره انسان ها را به مسیر درست و راه خدایی دعوت می کنند و به عنوان داعی الی الله مردم را به خدا می خوانند. پس همان طوری که جنیان پذیرایی رسالت و سپس ولایت اولیای الهی شدند، و قوم خویش را بدان دعوت کردند، باید گفت: یَا قَوْمَنَا أَجِیبُوا دَاعِیَ اللَّهِ؛ ای قوم دعوت داعی خدا را اجابت کنید و پاسخ مثبت دهید تا رستگار شوید.